Tekst - Vlaams Parlement

40 Stuk 872 (2010-2011) – Nr. 19
Ik wil ook graag uw standpunt horen over het probleem van de 18- of 21-jarigen. Van
zodra ze volwassen zijn, wenkt het vacuüm. Hoe kan er in de hulpverlening een betere
opvang worden gecreëerd voor die jongeren?
De heer Jan Bosmans: De vraag van mevrouw Vogels is heel intrigerend. We moeten de
toegangspoort onderscheiden van de hulpverlening. De toegangspoort is in feite een sluis,
en geen hulpverlening. Het is heel nuttig om dat juist te positioneren. De toegangspoort
van de integrale jeugdhulp leidt mensen naar niet-rechtstreeks toegankelijke hulp in een
buitengerechtelijk kader. De gerechtelijke jeugdhulp staat daar grotendeels los van.
Ik heb het steeds een belangrijk inzicht gevonden dat de toegang tot hulpverlening en het
hanteren van maatschappelijk noodzakelijke hulpinterventie, in de POS worden ontward.
De problematische opvoedingssituatie nu kan een hutsekluts zijn van interventie, hulp
bieden en hulp vragen. Het inzicht dat de basis is voor die toegangspoort, is het scheiden
van buitengerechtelijk en gerechtelijk, en de toegankelijkheidsdiscussie ontwarren ten
opzichte van wat de samenleving noodzakelijk vindt. Dat is een heel belangrijk inzicht in
de bijzondere jeugdzorg.
Het is ook goed dat de indicatiestelling en de toewijzing ontward worden. Nu is het in
de bijzondere jeugdzorg zo dat de doorverwijzer niet alleen zorgt voor de indicatiestelling,
maar ook voor de toewijzing aan die voorziening voor die maatregelen voor dat
hulpprogramma. In feite wordt dat een beetje gesplitst. De indicatiestelling wordt op een
onafhankelijke wijze losgekoppeld van de toewijzing. Dat zijn twee belangrijke dingen die
inzichtelijk op de toegangspoort zeer waardevol zijn, los van het feit dat we naar een intersectorale
toegangspoort gaan. Persoonlijk vind ik dat een zeer goede zaak.
Iets anders is natuurlijk dat het heel lang duurt om die te realiseren. Dat is eigenlijk een
heel ingrijpende operatie. Ik vind het ook jammer dat het zo lang duurt. Ik heb het altijd
het sluitstuk van de integrale jeugdhulp gevonden. In het werkveld is men gaan moduleren,
netwerken. Dat is allemaal heel goed, maar nu wordt er geen hulpverlening toegewezen
in modules. Ik hoor hier deze morgen zeggen dat alles in vakjes en modules is gestopt
en dat er reglementair geen toewijzing kan zijn in een module. De toewijzing gebeurt volgens
maatregelen en volgens de categorieën die vandaag de dag bestaan, en erkend en
gesubsidieerd worden.
Het is jammer dat het zo lang duurt. Het is ook een heel complexe omvorming. Daar spelen
wellicht een aantal factoren, die niet onmiddellijk met het concept te maken hebben,
maar met het zoeken naar een gedragenheid in het werkveld en binnen de administratie
om die zaak te realiseren. We zijn blij dat de minister de verantwoordelijkheid heeft genomen
om het concept zoals het intrinsiek ook bedoeld is, uit te voeren.
Wat u zegt, is juist. Ik hoop ook dat die cliënten niet allemaal in de poort moeten verschijnen.
We hebben er wel steeds voor geijverd om aan die poort een soort meervoudige
partijdigheid te geven. Cliënten moeten op dat beslissingsmoment betrokken zijn,
net zoals hulpverleners. Het mag niet alleen gaan om doorverwijzers of professionals.
We denken dat de toegang tot hulpverlening inderdaad iets is dat vanuit het perspectief
van de gebruiker, de hulpverlener en de overheid mee kan en moet worden aangestuurd
en bewaakt. Dat houdt inderdaad niet in dat cliënten nog maar eens hun verhaal voor
die toegangspoort moeten doen, eventueel in een gescheiden fase. Een goede aanmelding
moet volstaan. Er zijn nu pogingen om een goed aanmeldingsformulier te maken.
We hopen en verwachten dat die toegangspoort geen flessenhals wordt, dat er een snelle
en goede indicatie en toewijzing gebeurt. Hopelijk is de indicatiestelling al grotendeels
gebeurd voor het bij de toegangspoort komt.
V L A A M S P A R L E M E N T