Tekst - Vlaams Parlement

42 Stuk 872 (2010-2011) – Nr. 19
De cijfers zijn al jarenlang zo. Ik denk dat comités nu iets sneller hulp introduceren dan
tien of vijftien jaar geleden. Maar in die toepassingspraktijken van 60 tot 70 percent
maakt dat niet zoveel verschil.
Er is ook een heel onderzoek geweest naar het beleid van de zittende en staande magistratuur.
Er is een heel uitvoerig rapport over hoe magistraten omgaan met die hulpvraag,
wanneer ze een maatregel opleggen en hoe ze die uitvoering zien. Voor het seponeringsbeleid
enerzijds en het opleggen van maatregelen via de jeugdrechtbank anderzijds verwijs ik
naar dat onderzoek. Het geeft een inzicht in hoe die mensen ermee omgaan.
In heel wat capaciteit van voorzieningen van de bijzondere jeugdzorg is er een opnameplicht.
In bepaalde andere vormen is die er niet.
U verwijst naar de knelpuntdossiers. Wat de bijzondere jeugdzorg betreft, gaat het over
jongeren uit de gemeenschapsinrichtingen. Zij kunnen als knelpuntdossier worden opgenomen.
Er zijn ook jongeren in private voorzieningen die je evengoed als knelpuntdossier
zou kunnen bekijken. Dat is momenteel niet mogelijk. We moeten zien wat precies de
waarde is van knelpuntdossiers: het toevoegen en combineren van hulp, het beter financieren
van een diversiteit aan hulpverlening? Als het dat is, zou je naar de ruime sector
moeten kijken.
Door het introduceren van de gestructureerde kortdurende residentiële begeleiding door
private voorzieningen, is er de voorbije jaren een erkenning gekomen van een aantal voorzieningen,
waar heel wat jongeren uit gemeenschapsinrichtingen na enige tijd doorstromen
naar private voorzieningen. Dat getuigt van opnamebereidheid. Goed, daar staat
financiering tegenover. Maar veranderen van de structuur van een gemeenschapsinrichting
naar een private voorziening op enkele weken of maanden tijd is voor een jongere een
grote overgang. Het zijn belangrijke praktijken, die eigenlijk al gestabiliseerd zijn.
Het knelpuntdossier moet grondig worden geëvalueerd. Wat is de waarde ervan voor de
sector en voor de jongeren? Kunnen we dat voor bepaalde jongeren veralgemenen of niet?
Bij de jongvolwassen problematiek zitten we met het schisma minderjarigheid-meerderjarigheid.
Het recht speelt een grote rol in de jeugdhulpverlening. In de bijzondere jeugdzorg
is voortgezette hulpverlening in sommige gevallen maar mogelijk tot 20 of 21 jaar. De
integrale jeugdhulp is afgelijnd op 18 jaar. De vragen zullen blijven. Hulpverlening wordt
soms intenser, afhankelijk van de transitie waarin een jongere zit: kort na de geboorte,
verandering van schoolsysteem, overgang naar werken, naar niet thuis wonen.
Ik denk dat de jongvolwassenleeftijd volop aandacht verdient omdat het de overgang is
naar alleen wonen, naar zelfstandigheid, naar werk, naar werkloosheid, naar huisvesting.
Het is een heel belangrijk transitiemoment. Wij zijn er voorstander van om de voortgezette
hulpverlening vanuit de bijzondere jeugdzorg waar mogelijk te behouden, net om de
nazorg en de overgang te verzorgen en verder te begeleiden. Ook omdat we weten dat de
specifieke zorg voor jongvolwassen meerderjarigen inderdaad niet altijd de uitbouw kent
en de mogelijkheden heeft die nodig zijn voor de problematieken van die doelgroep zoals
dakloosheid, nieuwe armoede enzovoort.
Mevrouw Katrien Schryvers: Is 20 of 21 jaar volgens u dan lang genoeg?
De heer Jan Bosmans: Wat ons betreft niet, maar ik pleit niet voor een verruiming van de
populatie van de hulpverlening. 21 jaar is de vroegere meerderjarigheid. Het heeft sociaal-
V L A A M S P A R L E M E N T