Tekst - Vlaams Parlement

16 Stuk 872 (2010-2011) – Nr. 19
doelgroepspecifieke aanpak. Ten gevolge van de nadruk die op inclusie is gelegd, zijn
bepaalde specifieke werkingen uit de boot gevallen. De proeftuinen zijn er gekomen om te
tonen hoe het werkt.
Er zijn proeftuinen in heel Vlaanderen. Deze formule gaat nu haar laatste jaar in. We vinden
het belangrijk die projecten lokaal te verankeren. De voorbije jaren zijn in een aantal
gemeenten al stappen in die richting gezet. Meestal zorgen die specifieke organisaties dan
zelf voor een goed lokaal overleg. Dit is een goede manier om met de doelgroep aan de
slag te gaan. Het ontbreekt echter vaak aan financiering. De Vlaamse Gemeenschap stort
geld door naar de steden en de gemeenten. Het jeugdbeleid is echter een lokale verantwoordelijkheid.
Mevrouw Marijke Dillen: Mevrouw Linssen, ik heb nog een bijkomende vraag. Mevrouw
De Croock heeft terecht geklaagd over de talrijke vormen van hulpverlening. Er zijn zeer
veel hulpverleners. Ze weet echter vaak niet waar ze precies terechtkan. Vindt u het geen
belangrijk onderdeel van de opdracht van het Vlaams Netwerk om in dit verband een
bepaalde structuur op te bouwen?
Ik heb hierover ook al met andere vrouwen gepraat. Vaak weten ze niet waar ze, bijvoorbeeld
in verband met schuldbemiddeling, terechtkunnen. Ik heb het zelf eens opgezocht.
Zou het Vlaams Netwerk die mensen de weg niet kunnen tonen? Nu moeten ze dat allemaal
zelf uitzoeken. Voor mensen als u en ik is dat een stuk gemakkelijker dan voor mensen
die met een zware problematiek worden geconfronteerd.
Mevrouw Griet Briels: De problemen van mensen in armoede situeren zich uiteraard op
verschillende terreinen, zoals huisvesting, gezondheid of onderwijs. Het hulp- en zorgverleningslandschap
is zeer ingewikkeld. Het valt me op dat hulp- en zorgverleners zelf aangeven
dat ze hier problemen mee hebben. Het lijkt me haast onmogelijk die taak te geven
aan het Vlaams Netwerk.
Een tijdje geleden heb ik de voorbereidende werkgroepen van de conferentie eerstelijnsgezondheidszorg
opgevolgd. De huisartsen die aan deze vergaderingen hebben deelgenomen,
hebben allemaal verklaard dat ze geen zicht hebben op wat zoal bestaat. De mensen
uit de welzijnssector hebben aangegeven dat veel bestaat, maar dat ze er zelf geen volledig
zicht meer op hebben.
We kunnen dit niet plaatsen bij de gebruiker of bij de organisaties die de gebruikers vertegenwoordigen.
We kunnen hun niet zomaar de weg tonen. Het landschap is zo ingewikkeld
dat zelfs de hulp- en zorgverleners het niet meer goed weten. Dat is een probleem dat
veeleer aan die kant moet worden aangepakt. Het is in elk geval een moeilijke vraag.
Mevrouw Hilde Linssen: In de meeste verenigingen gebeurt een vorm van individuele
ondersteuning. Mensen kunnen er terecht voor informatie en met een probleem. Het
grootste probleem is dat ze voor verschillende stukken informatie op verschillende plaatsen
moeten zijn. Daarbij moeten ze telkens weer hun hele, complexe verhaal doen. Met de
juiste informatie worden ze dan weer doorverwezen.
In de verenigingen proberen we hen wat mee op weg te zetten, we proberen om samen met
hen te bellen of om samen wat informatie op te zoeken, maar het is inderdaad heel erg
complex.
Bovendien bereiken we maar een klein deel van de mensen in armoede, we bereiken niet
alle mensen in armoede. Als wij hiervoor zouden instaan, zou het voor heel veel mensen
dus niet gebeuren.
V L A A M S P A R L E M E N T