Tekst - Vlaams Parlement

Stuk 872 (2010-2011) – Nr. 19 17
Mevrouw Katrien Schryvers: Ik heb een vraag over de thuisbegeleidingsdiensten. U zegt
dat ouders het probleem al heel juist moeten kunnen duiden om te weten op welk segment
van de thuisbegeleiding ze een beroep kunnen doen. Die thuisbegeleiding is de laatste
jaren heel gespecialiseerd geworden en er zijn heel veel verschillende vormen die zich
richten op specifieke problemen: kinderen met een verstandelijke handicap, geestelijke
gezondheid en dergelijke meer. Hoe zou dit verbeterd kunnen worden? Vindt u dat er één
aanspreekpunt zou moeten zijn in thuisbegeleiding dat zelf de detectie doet? Dat lijkt me
ook moeilijk. Ik begrijp uw probleem.
Mevrouw Hilde Linssen: Ik schets even hoe het werkt. Iemand heeft een probleem en geeft
te kennen dat hij graag hulp wil. Er komt iemand van de thuisbegeleidingsdienst aan huis
om een soort van intakegesprek te doen. Dat gebeurt aan de hand van een lijst met heel
concrete vragen zoals: “Gaan de kinderen op tijd slapen? Krijgt u hen aan tafel? Luisteren
ze?”. Mensen in armoede zijn al zo onzeker en dus zeggen ze: “Ja, ze gaan op tijd slapen.”
of “Ja, hij zit aan tafel om te eten.”. In het vertrouwelijke gesprek dat vooraf ging aan het
zoeken van de hulp, hebben ze echter laten weten dat er een en ander aan de hand is. Het
is dus ook een kwestie van vertrouwen. Bij die mensen komt een vreemde binnen aan wie
ze moeten vertellen wat er precies aan de hand is. Dat is een eerste deel van het probleem.
Een tweede deel van het probleem is inderdaad dat alles gefragmenteerd is. De mensen die
hulp zoeken, krijgen vaak te horen dat ze voor bepaalde vormen van hulp bij een andere
dienst moeten zijn. Het is echter ook moeilijk voor de hulpverleners zelf om door het bos
de bomen te zien en om onmiddellijk naar de juiste persoon door te verwijzen.
Mevrouw Katrien Schryvers: Uit wat u zegt, blijkt dat mensen die de stap zetten om
iemand van een thuisbegeleidingsdienst te laten komen waarbij alle criteria worden overlopen
en alle vragen worden gesteld, vaak te horen krijgen dat ze niet tot de doelgroep
behoren, maar misschien wel tot een andere. Voor die mensen is het terug naar af. Ze moeten
dan opnieuw alle moed verzamelen om de stap te zetten om nogmaals hulp te vragen.
Mevrouw Hilde Linssen: Het heeft ook te maken met de wijze van intake. Op dit moment
loopt een traject voor de doorlichting van ckg’s die ook thuisbegeleidingsdiensten hebben.
Samen met mensen in armoede wordt bekeken wat een goede manier van intake en van
het stellen van vragen kan zijn.
Mevrouw Katrien Schryvers: Uit wat u vertelt, concludeer ik dat er heel wat mensen uit de
boot vallen die eigenlijk wel recht hebben op een bepaalde thuisbegeleiding, omdat ze niet
durven vertellen wat er aan de hand is. Van anderen hebben we al vernomen dat ook het
omgekeerde vaak gebeurt: mensen die hun situatie op een bepaalde manier voorstellen om
hulp te krijgen.
Mevrouw Hilde Linssen: Ook daar merken we het Mattheuseffect.
Mevrouw Griet Briels: Of mensen die de hulp goed zouden kunnen gebruiken maar die de
vraag niet stellen uit angst. Ze vrezen dat thuisbegeleiding de eerste stap is naar gedwongen
hulpverlening en een plaatsing.
III. UITEENZETTING DOOR MEVROUW KRISTA TELEMANS, COÖRDINATOR
PLEEGZORG VLAANDEREN
Mevrouw Krista Telemans: Ik dank u voor de mogelijkheid die u ons biedt om vanuit
de pleegzorg te reflecteren over de instroom en de preventie binnen jeugdzorg. Pleegzorg
werd hier al verschillende keren besproken en ik wil u ook wijzen op de uiteenzetting
van mevrouw Marijke Wieërs, directeur van Jeugdzorg in Gezin, die hier in januari was.
Zij heeft pleegzorg goed uitgelegd en gewezen op een aantal aandachtspunten. Ik bouw
daarop voort.
V L A A M S P A R L E M E N T