n HET

*4 H E T L E V E N„ en lichaam, en de Ziel, als van edeler„ hoedaanigheid zynde , over het lichaam„ heerfchappy behoort te voeren, men aan„ dit laatfte een natuurlyk, afgezonderd en„ eigen goed toekenne, terwyl men aan de„ Ziel niets overlaat, behalven de bezigheid„ om fteeds het oog op het lichaam te ves-„ tigen, deszelfs genoegens toe te juichen,en daar in allen lust en vermaak te„ fcheppen, daar zy zelfs aanvankelyk als„ zonder gevoel en roerloos zynde niets„ hebben te verliezen, niets te begeeren,„ niets om 'er zich in te verheugen. Want„ men moet of rechtevoort den geheelen„ mensch vervleefchen, het gccllelyk we-„ zen der ziele, gelyk zommige docn,gan-„ fchelyk wegneemende ; of, indien men„ twee onderfcheidene natuuren in ons over-„ laat, dan moet men ook aan elk derzel-„ ver een goed en kwaad, een genoegen„ of ongenoegen toefchryven, het geen 'er„ of eigen aan zy, of vreemd: gelyk elk„ onzer Zinnen zonder eenigen twyffel een„ byzonder zinnelyk gevoel heeft, hoe zeer„ zy anders ook ovcreenftemmen. Nu is„ het zintuig, der Ziele eigen, niets an-„ ders, dan het Verftand: en zou het alle„ ongerymdheid te boven gaan, wanneer„ men fleldc, dat aan dit Verftand niets in„ eigendom behoore; geene befchouwing,» geen "