PGB-Beeld - PensioenfondsPGB

Een sprookje...Arnold Verplancke, bestuurslid PGBCOLUMNEr leefde eens in een land hierniet ver vandaan een beeldschonejonge vrouw die geenrisico wilde lopen. Ze was blond,intelligent, had een baan en verdiendehaar eigen kost. Maarhoe lang, vroeg ze zich af, kanik mijn eigen geld blijven verdienen.Niet meer als ik straks ouden versleten ben. Voor die tijdzal ik geld opzij leggen.Ze raadpleegde een blindezigeunerin. Hoe oud zal ik worden,wilde ze weten. Want danbereken ik ook hoeveel ik moetsparen voor later. Met haarruwe vingertoppen tastte deblinde zieneres de levenslijn afin de zachte vrouwenhand. Uzult tachtig jaar leven, voorspeldezij. De slimme jongevrouw rekende thuis op eenkladje: laten we zeggen dat iktot mijn 65ste kan werken, danmoet ik voor de laatste 15 jaargeld opzij leggen. Zo gezegd zogedaan. Ze werkte nijver, leefdegezond en spaarde in veertigjaar genoeg om de laatste 15jaar van rond te kunnen komen,al zou ze dan een stapje terugmoeten doen. Toen haar 65steverjaardag naderde, wilde zetoch nog een check. Ze voeldezich gelukkig en gezond, maarwilde het zekere voor het onzekere.Ze fietste gezwind naarhet afgelegen huisje van deinmiddels bejaarde zigeunerinen stelde de vraag van vroegeropnieuw.Op het gezicht van de zieneresverscheen een blijde glimlach.Ze herkende de lieftallige handen fraaie levenslijn en merktedat die na een gezond en onbekommerdbestaan was doorgetrokken.‘U hebt geluk, u zultnog wel twintig jaar leven.’Geschrokken trok de vrouw haarhand terug en protesteerdehevig: ‘Nee toch, niet nog vijfjaar erbij! Zoveel heb ik nietgespaard.’ De blijde boodschaplegde het af tegen haar nieuwezorgen. Met gebogen hoofdaanvaardde zij de terugtocht:gezonder dan ze ooit hadgedacht, met een langerelevensverwachting als cadeautje,maar met een hoofd vol bekommernis.Ze leefde nog lang enongelukkig.De moraal van dit verhaal? Weworden gemiddeld ouder dangedacht en we hebben via depen sioenpremies voor minderjaren gespaard dan we gemiddeldte leven gaan krijgen. Datis een van de oorzaken waardoorde pensioenfondsen het zomoeilijk hebben. Ze moeten hetgespaarde pensioengeld overveel meer jaren uitkeren danooit was bedacht.De tweede oorzaak van hun zorgenheeft ook al te maken methet voorspellen van de toekomst.Als de jonge vrouw zouweten dat ze voor 20 jaar pensioenmoest opbouwen, hoeveelzou er dan van jaar tot jaar ophaar spaarrekening moetenstaan, om uiteindelijk goed uitte komen? Met hoeveel rentegroeit dat geld van jaar tot jaar?Als ze uitgaat van een gemiddelderente over de komendejaren, haalt ze het bijvoorbeeldnet. Maar als de rente tijdelijkveel lager is en ze denkt dat diealtijd zo laag blijft, moet ze nual veel meer in kas hebben.Dat is het tweede probleem vande pensioenfondsen. Ze moetenrekenen met de huidige uitzonderlijklage rente en constaterendan dat ze niet voldoende in depot kunnen hebben. Tenminsteals die rente tien, twintig, dertigjaar zo laag blijft.Wie het weet mag het zeggen.Wie het zekere voor het onzekereneemt, kan zich nog altijdverrekenen, zo blijkt wel uit hetsprookje.27JANUARI 2012PGBBEELD