Richtlijn Familiaal Huiselijk Geweld bij kinderen en ... - CBO

estond. Dit geldt bijvoorbeeld bij vergelijkingen tussen completers en drop-outs, ofvergelijkingen tussen personen die starten met behandeling en zij die behandeling weigeren;- de aard van de steekproef, waarover verschillende problemen werden genoemd:a. selectie van een groep met heel specifieke kenmerken (bijv. militairen)b. gebruik van een groep die overbleef na een strenge en lange selectie voor de startvan de behandeling, waarin een groot deel van de aanvankelijke steekproef werduitgeslotenc. het grote aantal drop-outs tijdens de behandeling (30% tot 60%)d. het feit dat onderzoek suggereerde dat bepaalde mannen (de zogenaamde meestmarginale mannen) zowel minder geneigd waren zich te houden aan door de rechteropgelegde voorwaarden, als geneigd waren door te gaan met mishandeling van hunpartner (Feder & Dugan, 2002).Deze aspecten leiden ertoe dat de gevonden resultaten maar zeer beperkt generaliseerbaarzijn. En er is geen enkele reden om te veronderstellen dat onderzoek in betere en meerrepresentatieve steekproeven gunstiger resultaten zou opleveren – integendeel;- de randomisatie, die in veel gevallen op zo’n minst gedeeltelijk mislukte omdat rechters detoegewezen behandeling niet acceptabel vonden;- grote variaties in de controlegroep, soms strenge reclasseringsbegeleiding, in andereonderzoeken geheel niets aan begeleiding;- de uitkomstmaten, die vaak onvoldoende betrouwbaar en valide werden geacht. Het is bekenddat officiële maten een onderrapportage geven, maar ook slachtoffermaten zijn niet ergbetrouwbaar: soms te hoog, maar vaker te laag, vanwege schaamte of andere motieven bij deslachtoffers. Zo kunnen slachtoffers bang zijn dat hun partner wordt opgepakt, dat hij moetbetalen voor behandeling (uit het gemeenschappelijke huishoudbudget).In de literatuur over plegerbehandelingen komt het onderwerp contra-indicaties tot nu toe nauwelijksaan de orde en er is al helemaal geen onderzoek naar verricht. Drie aspecten verdienen hieraandacht. In de eerste plaats de – hierboven reeds beschreven – opvatting dat partnerrelatietherapiegecontra-indiceerd zou zijn zolang het geweld nog voortduurt, omdat het slachtoffer niet vrijuit zoukunnen spreken en wellicht na de sessie (meer) gevaar loopt op nieuw geweld. De tweede opvatting isgebaseerd op de magere effecten die tot nu toe zijn gevonden voor plegerbehandeling en behelst datdit type behandeling in het algemeen gecontra-indiceerd is omdat het geven van behandeling deonterechte suggestie zou wekken dat er actie wordt ondernomen en dat het slachtoffer dus veilig is.Tot slot wordt met enige regelmaat betoogd dat plegers met een antisociale persoonlijkheidsstoornis,al dan niet in combinatie met een hoge mate van psychopathie, geen behandeling zouden moetenkrijgen omdat ze daardoor alleen maar beter worden in het manipuleren van hun omgeving en hetverbergen van hun gewelddadigheid. Zoals gezegd is er geen enkele evidentie om dit soort algemeneuitspraken te ondersteunen (zie onder meer Scott, 2004; Babcock & LaTaillade, 2000). Uiteraard ishet altijd nodig om na te gaan of behandeling voor een individueel stel negatieve effecten kan hebbenen om dit tijdens een behandeling zorgvuldig te blijven controleren. Maar los daarvan bestaat ereerder enige ondersteuning voor het tegendeel van de genoemde argumenten. Zo concludeerdenHuss & Ralston (2008) op basis van behandelingsresultaten van een groep van 175 plegers dat desubgroep ‘antisociaal/algemeen gewelddadig’ tijdens een behandeling op zelfrapportagematenevenveel verbeterde als de subgroepen ‘alleen gezinsgeweld’ en ‘borderline/dysfoor’ en dat binnendeze subgroep diegenen die de behandeling afmaakten, het relatief goed deden in vergelijking met deandere twee groepen.Het lijkt dan ook vooral van belang om de behandeling af te stemmen op kenmerken van pleger,slachtoffer en hun onderlinge relatie en dynamiek.Gezien de beperkte effectiviteit van de tot nu toe gebruikte interventies lijkt het zinvol om te kijken water op forensisch gebied buiten het terrein van het huiselijk geweld aan kennis is ontwikkeld overeffectieve behandelingsstrategieën, zodat daar bij het ontwikkelen van nieuwe interventies rekeningRichtlijn familiaal huiselijk geweld 279