Richtlijn Familiaal Huiselijk Geweld bij kinderen en ... - CBO

mee kan worden gehouden. Voor een uitvoeriger bespreking wordt verwezen naar De Ruiter & Veen(2006).Uit vroege meta-analyses naar behandeling van geweldsdelinquenten kwam een gemiddeld effect van10 tot 12% naar voren (Losel, 1996, 1998). Daarbij bleken grote verschillen tussen interventiesonderling. Zuivere gevangenisstraf, zonder behandeling, bleek niet te leiden tot minder recidives(Cooke & Philip, 2001). Hetzelfde gold voor psychodynamisch georiënteerde interventies. Andrews etal. (1990) stelden op basis van hun literatuuronderzoek dat behandelingen effectiever zijn naarmateze meer voldoen aan de volgende principes, zoals geformuleerd in hun zogenaamde Psychology ofCriminal Conduct:- Risicoprincipe. De intensiteit van de behandeling moet worden aangepast aan hetrecidiverisico van de betreffende persoon: een hoger risico vergt een langere en/ofintensievere behandeling.- Behoefteprincipe. Behandeling moet zich richten op verandering van dynamische (dusveranderbare) risicofactoren bij iedere specifieke cliënt. In dit opzicht is het onderscheid tussenacuut dynamische en stabiel dynamische factoren van belang. Behandeling moet zich metname richten op de stabiel dynamische factoren (bijvoorbeeld antisociale opvattingen,verkeerde vrienden, egocentrisme, gebrek aan empathie en gebrekkige copingstrategieën).- Responsiviteitsprincipe. Dit betekent dat behandeling moet worden aangepast aan deleermogelijkheden van de persoon. Gedragsmatige interventies (concreet, gestructureerd,meetbaar, met veel uitleg/psycho-educatie en oefening) verdienen over het algemeen devoorkeur.- Principe van behandelingsintegriteit. Hiermee wordt bedoeld dat behandelingen alleen maarwerken als de behandelaars ook daadwerkelijk doen wat ze volgens het model moeten doen,en als daar voldoende controle op is. Om deze integriteit te waarborgen zijn de volgendeaspecten van belang. (1) het gebruik van een theoretisch model als uitgangspunt (waarbinnencognitieve gedragstherapie tot nu toe als meest effectief naar voren kwam); (2) het gebruik vaneen goed en gedetailleerd behandelprotocol, waarin alle interventies staan beschreven; (3)een goed behandelklimaat binnen de instelling waar de behandelingen plaatsvinden, metvoldoende tijd voor intervisie en supervisie; (4) selectie van de juiste behandelaars, die dezeintegriteit uitdragen, en de juiste programmaleiders, die overtuigd zijn van het nut van dezemanier van werken; en (5) het voortdurend evalueren van de effecten van de behandelingen.Behandeling bij volwassenen, hoofdstuk 10, uitgangsvraag 21, behandeling van beide partnerssamenNB: zie voor de literatuurverwijzingen het literatuuroverzicht in hoofdstuk 10.Op het gebied van partnerrelatietherapie (PRT) bij partnergeweld zijn nauwelijks studies die de toetsvan wetenschappelijk onderzoek kunnen doorstaan. Er zijn twee studies die specifiek het effect vanpartnerrelatietherapie bij partnergeweld onderzochten.Stith et al. (2004) voerden een onderzoek uit met als doel: (1) een methodiek ontwikkelen voor parenwaar licht tot matig geweld had plaatsgevonden van mannen gericht tegen vrouwen en die samenwilden blijven; (2) kwantitatief effectonderzoek naar deze methode en (3) kwalitatieve analyse van dedata om te komen tot een verfijning van de methode. Tweeënveertig paren werden at randomtoegewezen aan individuele PRT of groeps-PRT. Negen paren vormden de controlegroep, zij kregentherapy as usual (TAU), te weten gescheiden pleger- en slachtofferbehandeling. De resultatentoonden dat zes maanden na de behandeling recidive was voorgevallen in 25% van de parengroep, in43% van de individuele PRT en in 66% van de controlegroep. In de parengroep was dehuwelijkssatisfactie het sterkste gestegen en de acceptatie van geweld was het sterkste gedaald. Opbasis van dit ene onderzoek lijkt PRT in een groep wat effectiever dan individuele PRT.Richtlijn familiaal huiselijk geweld 280