Voorstellen tot werkelijkheid - Sjoerd van Tuinen

kende leven. Het doen van het denken is voor hem eerst en vooral hetoverbrengen van de worsteling van het denken. In 1974 begint Oosterlingonderwijs te geven aan de basisschool. Hij blijkt echter, naar eigen zeggen,emotioneel niet opgewassen tegen de misstanden in het primaireonderwijs en beijvert zich om hogerop te komen. Het streven van dejonge Oosterling vertaalt zich in het autodidactisch verwerven van onderandere het Latijn en Grieks in de nachtelijke uren, wat hem een gymnasiumdiplomaoplevert in 1974. De opleiding filosofie komt zo in zicht.De studie filosofie die Henk in 1975 begint aan de Rijksuniversiteit Leidenrondt hij 10 jaar later af met een doctoraalexamen aan de toen noggeheten Centrale Interfaculteit van de Erasmus Universiteit Rotterdam.Zijn vele activiteiten in deze turbulente jaren kenmerken zich door zijnweigering onderscheid te maken tussen het praktische en het systematische.Twee concepten die de kop op steken blijven bepalend voor de restvan zijn leven: taal en lichaam. Het vermogen om te (leren) spreken vertaaltzich in het uitgebreide vocabulaire van Henk en in het lesgeven van Nederlandsaan anderstaligen. Maar de drager en breker van het discoursis het ontembare lichaam. Omwille van deze uitersten begeeft hij zich in1980 naar het verre Japan om zich gedurende een vol jaar te wijden aande fysieke spiritualiteit van de martial arts.In 1981 keert Henk terug naar zijn geboortestad en zet hij zijn studie filosofievoort aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. Hier maakt hij kennismet zijn filosofische leermeester Heinz Kimmerle, die de ontheemdheidvan het denken in al zijn gelaagdheid samen brengt. Hegels dialectischedenken ontvouwt zich in de leerzame intensiteit van vele uren om langzamerhandopgevolgd te worden door het denken van Nietzsche en zijntwintigste-eeuwse discipelen in Parijs. Voor Oosterling is denken eenervaring, waaruit men, om met Michel Foucault te spreken, veranderd tevoorschijn komt. Met velen heeft Henk die doorleefde ervaring gedeeld.Allereerst natuurlijk met zijn filosofische helden: Bataille en Foucault,die centraal staan in De opstand van het lichaam uit 1989. Zeven jaar laterkrijgt dit vroege werk een monumentaal vervolg in het proefschrift Doorschijn bewogen. Naar een hyperkritiek van de xenofobe rede, waarin Oosterlingin een grondige analyse Nietzsche, Bataille, Foucault, Derrida, Deleuze,Guattari en Lyotard met elkaar in verband brengt. Hun denken wordt hierniet voorgesteld als een postmodern ‘laat maar waaien’ maar als een differentiedenkendat balanceert op het slappe koord tussen logica en reto-