Voorstellen tot werkelijkheid - Sjoerd van Tuinen

Aetzel GriffioenXenofobie184 – 185gezet laat zien (Oosterling & Thissen 1998a: 140). Het in kaart brengenvan de verschillende netwerken en de verschillende schalen waarop zijnopereren, maakt het mogelijk nieuwe verbindingen te slaan die eerderelacunes en blokkades kunnen opheffen. Hoewel Fysieke Integriteit zich deafgelopen drieënhalf jaar heeft afgespeeld op de openbare basisschoolBloemhof in de Rotterdamse deelgemeente Feijenoord, is het eerder dantop-down of bottom-up een mesopolitieke methode. Het is een methode vanhet tussen, het inter, dat iedereen in staat stelt om verantwoordelijkheid tenemen op de schaal waarop hij of zij dat kan. Het doel is een stadscultuurwaarin meer mensen hun plaats kunnen vinden dan nu het geval is.Tijdens de Rotterdamlezing 2004 liet Oosterling zien dat Rotterdam datnodig heeft. Het is de enige van de vier grote steden in Nederland die dekomende twintig jaar verjongt. Tegelijkertijd is de sociaaleconomischeachterstand hoog. In deze beide statistieken zijn de bevolkingsgroepenoververtegenwoordigd die na Pim Fortuyn en na de aanslagen van 11september worden verguisd. Niet-westerse immigranten, hun kinderen enhun kinderen zijn meer sociaal achtergesteld dan andere groeperingen enkrijgen gemiddeld ook meer kinderen.De xenofobe driften waartegen Oosterlings proefschrift ingaat,drukken een sterk stempel op en versterken de problematiek van dezegroeiende, arme gezinnen. Repressie en zero tolerance mogen huntoepassingen hebben, maar als Rotterdam haar burgers wil helpen aaneen veiligere stad waarin zoveel mogelijk mensen kunnen handelen, kande stad niet anders dan de oorzaken van de armoede, onmacht en overlastaan te pakken. Dat begint niet bij het individu, maar vanuit het midden.Geheel in dit ecosofische licht hergebruikt Oosterling dan ook de doorLeefbaar Rotterdam grootgemaakte term ‘leefbaarheid’ (Oosterling 2009a:51, overigens verschijnt het woord al in (Oosterling 1996a: 241). Echteleefbaarheid bestaat pas in een stad die potentieve strategieën aanwendtom zijn sociaaleconomische problematiek het hoofd te bieden. Xenofobieen angstpolitiek vinden daartoe geen plaats in deze nieuwe cartografischemethode, waarbinnen iedereen al een actor is en waarvan de kunst bestaatuit het vinden van alsmaar nieuwe verknopingen. Zo kan de stad eenrelationele emancipatiemachine worden.