Voorstellen tot werkelijkheid - Sjoerd van Tuinen

Cokky KraaijCommunicatieve (in)coherentie28 – 29die even daarvoor door de taal geconstrueerd was in het niets verdwijnt omvoor onbepaalde tijd onzichtbaar te blijven of zo snel mogelijk nog krachtigerhernomen te worden.Henk; zegkracht in beweging. Woorden als daden. Tonnen vanzelfsprekendheidaan de kaak stellend, bedwingers van geluk uitdagend eneen Rotterdamse passie onder de menselijke geest leggend om deze genadeloosin vuur en vlam te zetten. Geen genoegen nemen met zwijgendgebabbel. Het diepgewortelde taboe op spreken is aan Henk niet besteed.De dreiging zich uit ‘het’, ‘een’, ‘welk’ milieu dan ook te spreken resulteertbij hem niet in zwijgen. Nee, wij creëren ons eigen milieu en dat moeten enzullen we weten! Het gaat Henk nooit om het overnemen van verantwoordelijkheidmaar om ‘respons-ability’; het ‘vermogen’ tot respons en dezedan ook, zich zelf op het spel zettend te geven; krachten te bundelen, dewereld te scheppen en te herscheppen; interesse en focus aan te brengenin nieuwe vormen van vakmanschap. Een nieuwe manier van vakmensschap:een andere manier van samenzijn, van kwalitatief samenleven in plaats vanspeculatief overleven. Een herijking van de oer-Hollandse gezelligheid inhernieuwde meester-gezel verhouding(en). Van bachelor naar meester enweer terug. Maar ook Henk in , van levens vrij-gezel naar vrij gezelligelevensgezel. En dat voor iemand die op mijn affirmatieve doch regelmatigte vanzelfsprekend ingezette bevestigingen in de trant van: ‘Ja, gezellig!’consequent antwoordde met ‘Gezellig is geen optie, daar gaat het nietom!’ Radicale milieukritiek en politiek ineen, dat is Henk en daar ontkomik in ons samenzijn ook niet aan. Gezellig is altijd een optie maar niet vanzelfsprekend,het moet wel waargemaakt worden. Daar gaat het om!En hoe doe je dat dan? Hoe doen wij dat dan? Hoe komen een gedisciplineerdefilosoof en kendoka en een ‘nachtzuster in de psychiatrie’ diegeen discipline vertegenwoordigt noch over enige discipline beschikt toteen nieuw vakmensschap waarmee ze samen de wereld bestormen (Henk)en tegemoet treden (ik) en hun diepste intuïties, stoutste dromen en grootsteidealen trachten te realiseren? Waar gaat het ons om? Kort gezegddenk ik dat het ons gaat, zoals Leo Beyers het zo treffend verwoord in zijnboek Interesse en conflict, om de radicalisering van de humane levensvoorwaarden.Milieu in de breedste zin van het woord. De spanning tussen depraktijk van de (zeer kwetsbare) menselijke werkelijkheid en de systematischefunctionele invulling van die werkelijkheid is er nog steeds een tenkoste van de humane levensvoorwaarden. Het spook van de vooruitgangjaagt ons steeds verder in de uitputting van mens en milieu. Het psychologischsubject en het filosofisch subject crashen elke dag op elkaar én op