DE RAMP MET VLUCHT MH17

18 ER IS GEEN DRAAIBOEK VOOR VERDRIET
volgende dag de eerste slachtoffers op vliegveld Eindhoven werden verwacht.
‘Kan ik langs de route gaan staan?’ vroeg Jolanda Timmers aan de
familierechercheur die haar het nieuws over de repatriëringsvlucht kwam
brengen. ‘Daar heb ik niets over gehoord,’ antwoordde hij. Een half uur
later hoorde Jolanda minister-president Rutte op de televisie zeggen hoe
laat het eerste vliegtuig werd verwacht. ‘Toen bleek ook dat we er bij
mochten zijn.’
In het Nationaal Kernteam Crisiscommunicatie overlegden de communicatieadviseurs
hoe om te gaan met de aanwezigheid van bewindslieden
in Eindhoven. ‘We wisten dat het niet bij één vlucht zou blijven,’ zegt
Delfgaauw. ‘Als er leden van het kabinet aanwezig zouden zijn, moesten
ze ook alle volgende keren aanwezig zijn; elk slachtoffer was immers even
belangrijk. Terwijl we op dat moment niet wisten hoeveel vluchten er in
totaal zouden volgen. We moesten wel vooruit blijven denken.’ Voor de
rest was het een kwestie van strakke organisatie. Fotografie. Beeldregie.
Goede afspraken met de media over het afschermen van nabestaanden.
Aandacht voor de impact die de ramp had op de samenleving. Overleg met
Rijkswaterstaat, omdat er veel mensen langs de kant van de weg zouden
gaan staan.
In Engeland waren de lokale familierechercheurs inmiddels druk doende
geweest om een paspoort te regelen voor Barry Sweeney. Omdat zijn
– tweede – echtgenote Lesley al jaren aan huis is gebonden, dacht Barry
geen reisdocument meer nodig te hebben. Toen eenmaal bleek dat hij
als nabestaande bij de aankomst van de slachtoffers aanwezig kon zijn,
aarzelde hij geen moment. ‘Het is ongelooflijk wat mensen kunnen doen
als het er op aankomt. Iedereen liep hier in en uit, het huis stond vol bloemen.
Dat paspoort was een eigen initiatief van de politie. Ik was er zelf niet
opgekomen.’
Samen met zijn zoon Marc reisde Barry naar Eindhoven. ‘Het was allemaal
heel professioneel georganiseerd. Ik vond het belangrijk erbij te zijn. Ik
ontmoette er andere nabestaanden met wie ik later vriendschap heb gesloten.
Wat je samen hebt meegemaakt, geeft een speciale band.’
Jolanda Timmers vond het eigenlijk vreemd dat de kisten door militairen
uit de vliegtuigen werden gedragen. Liever had ze het zelf gedaan. ‘Op het
moment dat de eerste kist naar buiten werd gedragen, wilde ik er het liefst
naar toe rennen. Eindelijk, dacht ik. Daar zijn ze!’
Ine van Loo had hetzelfde gevoel. ‘Het was doodstil op het vliegveld, je
hoorde alleen de vlaggenmasten tikken. Toen verscheen dat kleine propellervliegtuig.
Het eerste luik ging open. Ik dacht alleen maar: zouden zij het
zijn? Nu komen ze thuis.’
‘Daar is hij, welkom thuis Harrie,’ dacht ook Hanny Dormans. De ouders
van Kristy en Sjors hoopten hetzelfde. ‘De ouders van Sjors stonden enkele
dagen later op een viaduct toen de rouwstoet langsreed. Ze hoorden