DE RAMP MET VLUCHT MH17

70 ER IS GEEN DRAAIBOEK VOOR VERDRIET
Kristy’s hartsvriendin is onlangs gaan samenwonen en daar zijn we op
bezoek geweest. Het is aan de ene kant heel pijnlijk, omdat wij de sprankeling
van het beginnend volwassen leven van Kristy en Sjors moeten missen.
Tegelijk is het ook fijn om de herinnering te kunnen delen. Ons inzicht is
dat professionele hulpverlening nodig is, maar dat in eerste instantie je
eigen netwerk bepalend is. Je familie en je vrienden zijn zo belangrijk. Je
moet het zelf doen, maar je bent daarin niet alleen.’
✿
Jolanda Timmers probeert inmiddels haar eigen leven weer vorm te geven.
Slachtofferhulp Nederland hielp haar om bij de gemeente een urgentie
aan te vragen waardoor ze uiteindelijk vrij snel een nieuw woning kreeg
toegewezen. Op een bijzettafel ligt een stuk van de boomstronken die de
kisten van haar ouders verbonden. In een glazen vitrine in de hoek van
de kamer, voor het raam, liggen souvenirs die herinneren aan het verlies.
Een embleem van de repatriëringsmissie met daarop de woorden Bring
them home. Een beeldje dat de Nederlandse overheid liet maken voor alle
hulpverleners en dat zij van een van de medewerkers van de repatriëringsmissie
kreeg.
Ze volgt het nieuws over het strafrechtelijk onderzoek naar de ramp
nog wel, maar ging niet naar de laatste bijeenkomst van het Openbaar
Ministerie. ‘Ik wil niet meegezogen worden in de juridische vraag wie
het heeft gedaan,’ zegt ze. ‘Als ik dat doe, zet ik mijzelf voor twintig jaar
vast. Dat wil ik niet en dat zouden mijn ouders ook niet hebben gewild.
Mijn ouders zijn vermoord, punt. Dat iemand op die knop heeft gedrukt,
kan ik diegene niet eens kwalijk nemen. Het is oorlog in dat gebied. Wat
er hier tijdens de Tweede Wereldoorlog gebeurde weten we toch ook niet
allemaal?’
Dit jaar maakte ze voor het eerst zelf weer een lange reis. Naar Australië.
Ze trok er door de woestijn, zonder bereik. ‘In Europa kan je niet aan
MH17 ontsnappen. Of er komt een nieuwsbrief of de advocaat belt. Ik wil
weer zelf beslissingen kunnen maken. Ik wil ook vergeven. Niet voor de
ander, maar voor mijzelf. Ik had mijn ouders nooit willen verliezen, maar ik
heb veel geleerd de laatste twee jaar. Geen namaak meer. MH17 heeft mijn
leven in zekere zin ook verrijkt en mijn levenshouding veranderd. In het
hele proces vol chaos zijn er ook mooie momenten geweest. Ik blijf bij mijn
gevoel. Dat heb je ook nodig als je rouwt.’
De trouwringen van hun ouders lieten de kinderen Timmers in drie delen
snijden. Jolanda liet van haar delen een nieuwe ring maken. Ze draagt hem
altijd. Samen verder, staat er in.