DE RAMP MET VLUCHT MH17

28 ER IS GEEN DRAAIBOEK VOOR VERDRIET
Voor de nabestaanden bleek het identificatieproces een bron van grote
spanning. Hoewel veruit de meeste nabestaanden overtuigd waren van
het lot van hun dierbaren, bleef de hoop sluimeren zolang er geen officiële
bevestiging kwam. ‘Je blijft hoop houden,’ zegt Hanny Dormans. ‘Dat het
niet zo is. Dat hij het heeft overleefd. Mijn broer Harrie stond op de passagierslijst.
Maar is dat zekerheid?’
26 juli werd het eerste slachtoffer geïdentificeerd, op 1 augustus het tweede.
Het derde slachtoffer dat werd geïdentificeerd was Hanny Timmers. Jolanda
werd precies die dag 29 jaar oud.
Om te voorkomen dat nabestaanden voortijdig uit de publiciteit zouden
moeten vernemen dat hun dierbare was geïdentificeerd, besloot de
Nederlandse overheid elke vrijdag de namen vrij te geven. Ondertussen
belden de familierechercheurs de familie als er een positieve identificatie
was. Voor de nabestaanden betekende het wachten een enorm gevecht,
elke dag. Die strijd werd nog heviger op het moment dat minister-president
Rutte op 6 augustus bekend maakte dat de verdere zoektocht naar stoffelijke
resten en persoonlijke bezittingen in Oekraïne zou worden gestaakt
gezien de veiligheidssituatie ter plaatse. ‘We stoppen nu, maar we stoppen
niet,’ beloofde hij de nabestaanden. Maar wat als iemand nog niet was
gevonden?
Op vrijdag 8 augustus waren 65 slachtoffers geïdentificeerd. Onder hen
waren Liam Sweeney en Harrie Wagemans.
✿
Direct na de ramp was het Openbaar Ministerie (OM) een strafrechtelijk
onderzoek gestart naar degenen die verantwoordelijk konden
worden gehouden voor de ramp. In Driebergen waren acht officieren
aan het werk die uiteindelijk, samen met buitenlandse collega’s, het
Joint Investigation Team (JIT) vormden. Daarnaast had de leiding van
het OM de officieren van justitie Bernice de Ruijter en Michelle van der
Helm gevraagd om de rol van slachtofferofficier op zich te nemen. Hun
primaire opdracht was om de nabestaanden te informeren over de loop
van het strafrechtelijke onderzoek. Daarnaast waren zij druk bezig met de
procedure ter verkrijging van de verklaring van overlijden op basis waarvan
overlijdensaktes voor de slachtoffers konden worden opgemaakt, de
teruggave van de stoffelijke resten aan de nabestaanden en de overdracht
van de persoonlijke bezittingen.
‘Het was vanaf het begin groot en complex en we hadden aanvankelijk
eigenlijk geen idee wat er allemaal op ons af zou gaan komen,’ geeft Van
der Helm aan. ‘We kregen één naam van iemand bij de politie die we konden
bellen en dat was het. Er waren onmogelijk veel vragen en niemand