DE RAMP MET VLUCHT MH17

34 ER IS GEEN DRAAIBOEK VOOR VERDRIET
verdriet. Uiteindelijk doen wij het vooral zelf. Wij moeten door.’
De uitvaartonderneemster speelde in dat proces een belangrijke rol. Met
haar nam Hanny snel na de ramp contact op. Ze had op dat moment geen
idee of en zo ja wanneer Harrie zou worden geïdentificeerd, laat staan
wanneer de begrafenis zou plaatsvinden. ‘Het was nog steeds een chaos
in mijn hoofd. Bij een regulier overlijden is de dood tastbaar. Dit was totaal
anders. Ik kreeg er geen grip op. Wie kun je op zo’n moment nog vertrouwen?
Straks kwam er een kist met een sticker erop en dat was dan mijn
broer? Ik zocht houvast.’
Ze maakte een afspraak en ging met haar zus naar het uitvaarthuis in
Beek. Het klikte meteen. De uitvaartonderneemster luisterde vooral en
besprak met de zussen de mogelijkheden. ‘Harrie hoefde niet vanuit een
kerk begraven te worden, maar we wilden dat iedereen welkom was. Als
het moest, dan maar de schouwburg. “Geit neet besteit neet” – gaat niet,
bestaat niet – zei ze tegen ons. Die humor en dat vertrouwen, die hadden
we echt nodig.’
Op 8 augustus belde de familierechercheur de familie Wagemans. Harrie was
geïdentificeerd. Zijn zus Hanny zou contact opnemen met Harrie’s vriendin
die ze eerder nog niet had ontmoet. Ze stond voor het raam toen ze belde.
‘Elise, Harrie is geïdentificeerd.’
Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. Daarna antwoordde Elise: ‘Ik
zit hoog op een berg. Vlak bij staat een kruis.’
Meteen daarna begon de familie samen met de uitvaartonderneemster een
draaiboek samen te stellen voor de uitvaart. Hanny kreeg het ene na het
andere telefoontje en iedereen vertelde haar dat de begrafenis binnen vijf
dagen moest worden geregeld, zoals gebruikelijk na een overlijden. ‘Ik kon
me daar niks bij voorstellen, voor dit afscheid staat geen tijd. Als het moet,
mogen regels toch worden doorbroken?’ De begrafenisonderneemster stelde
haar gerust. ‘Dat regel ik wel, komt goed.’
Zaterdag 23 augustus werd Harrie herdacht in het congrescentrum in Sittard.
Ruim zeshonderd mensen waren aanwezig. De Last Post werd gespeeld.
Harrie’s broers en zussen, zijn vriendin Elise, Harrie’s werkgever, de fietsclub,
de voorzitter van de fanfare en petekind en nichtje Floor spraken.
Fanfare Concordia Einighausen, waarbij Harrie veertig jaar betrokken
was geweest, speelde. ‘Een collega van mij zei na afloop dat ze mijn broer
Harrie niet had gekend, maar dat ze hem na vandaag graag had leren
kennen.’
Harrie werd begraven in de kist waarin hij was gerepatrieerd. ‘Met stickers
en al. Zo was het goed. Er waren duizenden mensen met die ramp bezig,
Harrie’s lichaam verdiende rust.’
Hanny haalt het herinneringsprentje te voorschijn met een gedicht dat ze
zelf schreef. Ook laat ze de rouwkaart zien met een foto van Harrie. ‘Zo