DE RAMP MET VLUCHT MH17

46 ER IS GEEN DRAAIBOEK VOOR VERDRIET
De casemanagers van Slachtofferhulp Nederland bevestigen dat het
belangrijk is nabestaanden zoveel mogelijk zelf te laten regelen. Onderzoek
wijst namelijk uit dat de veerkracht van mensen groot is en dat handelen
juist helpt bij rouwverwerking. ‘Ons werk is vooral rust creëren, stress
wegnemen, luisteren en ordenen. Natuurlijk letten wij erop of het wel goed
met iemand gaat. Als dat niet zo is, schakelen we zo nodig anderen in, een
huisarts, een therapeut. Voor de juridische afwikkeling hebben de meeste
mensen een advocaat.’
De teruggave van persoonlijke bezittingen was mede de verantwoordelijkheid
van de twee slachtofferofficieren. Om aan de nabestaanden uit te
leggen hoe de procedure in het werk ging, lieten ze in samenwerking
met de luchtvaartmaatschappij een film maken die via de nabestaandensite
werd verspreid. ‘We wilden heel graag uitleggen waarom het zo lang
duurde voordat mensen de bezittingen terugkregen. En laten zien dat ze
niet ergens stonden te versloffen, maar dat er juist met respect en grote
zorgvuldigheid mee werd omgegaan. We hadden wat dat betreft veel last
van de berichtgeving. We wilden dat mensen uit betrouwbare bron via de
familierechercheurs te weten zouden komen als er spullen aankwamen
en niet via de media, maar we konden niet helemaal voorkomen dat dat
toch gebeurde. Als er in een praatprogramma iets werd gezegd wat niet
klopte, kregen we meteen veel vragen of boze nabestaanden aan de lijn.
We waren gebrand op goede informatievoorziening, omdat niets zo erg is
als verkeerde informatie of valse hoop. Maar het is niet altijd gelukt.’
De eerste tien kuub met persoonlijke eigendommen kwam aan op 7 augustus
2014. De spullen werden ten behoeve van het strafrechtelijk onderzoek
eerst in beslag genomen en daarna teruggegeven aan de luchtvaartmaatschappij
om alles met de hand te laten schoonmaken. Stukken die waren
voorzien van namen gingen in Nederland vervolgens via de familierechercheurs
als eerste terug naar de rechthebbenden. Van de spullen die niet
direct aan iemand konden worden toegeschreven, stelde de luchtvaartmaatschappij
in totaal drie catalogussen samen, opdat nabestaanden spullen
van hun geliefden konden claimen. De teruggave van gegevensdragers als
tablets, computers en telefoons duurde gezien het onderzoek het langst.
‘We hebben er wel bovenop gezeten,’ zeggen de officieren. ‘De nabestaanden
moesten zo lang wachten. We vroegen voortdurend: kunnen de spullen
al terug?’
Als bezittingen waren schoongemaakt en gereed waren voor teruggave,
zorgden de familierechercheurs ervoor dat zij de spullen persoonlijk
terugbrachten. Niemand kreeg een doos thuis van een of andere pakketbezorger.
De rechercheurs bleven erbij als iemand een pakket openmaakte.
‘Ik denk dat we daarmee iets goed hebben gedaan,’ zegt de coördinator
van de familierechercheurs. ‘Ik hoop dat we mensen vertrouwen hebben
gegeven.’