DE RAMP MET VLUCHT MH17

62 ER IS GEEN DRAAIBOEK VOOR VERDRIET
Karin ervoer het als een opluchting dat MH17 na de publicatie van het
eindrapport van de Onderzoeksraad het nieuws niet meer voortdurend
domineerde. ‘Dat was ook nodig. Ik was op een gegeven moment bang om
de televisie of de radio aan te zetten. Dat het er weer over zou gaan. Er was
geen tijdschrift dat geen verhaal over MH17 schreef. Zelfs de Libelle en de
Margriet.’
Karin merkte dat de behoeften van haar man en haarzelf in dit opzicht uiteen
liepen. ‘Ik wilde wel de verhalen van nabestaanden lezen, maar niet al
die stukken over het onderzoek. Thijs wilde juist die dingen weten. En ook
nu nog. Als er nieuws is over MH17 leest Thijs het wel, maar ik niet.’
Het was de reden dat Karin en Thijs niet naar Gilze-Rijen gingen, noch
om de wrakstukken te zien, noch om later de reconstructie te bezoeken.
Ze gingen ook niet alle tien keer naar Eindhoven om bij de aankomst van
de lichamen te zijn. Ze zijn alleen de eerste en de laatste keer geweest.
‘Karin kon het niet opbrengen. Om het elke keer zo intens te voelen. We
kregen wel contact met andere nabestaanden, maar zij gingen heel erg op
de details in en wij wilden dat niet horen. Wij wilden al die beelden niet.
We wilden alleen maar Kristy.’
Na de uitvaart van Kristy en Sjors kreeg Karin behoefte aan de steun van
ervaringsdeskundigen. ‘Ik wilde horen hoe mensen omgaan met zo’n groot
verdriet. Ik ben op zoek gegaan naar verhalen van mensen die al wat verder
in de tijd staan.’ Ze nam deel aan een aantal bijeenkomsten over rouw
en rouwverwerking waarop deelnemers elkaar vertelden wie ze hadden
verloren en hoe ze daarmee omgingen. ‘Sommige mensen hadden zoveel
mensen verloren,’ zegt Karin. ‘Al die verhalen kwamen nog eens extra op
mijn schouders. Dat hielp niet.’
Samen met Thijs bezocht ze een rouwtherapeut. Nu gaat Karin daar nog
eens in de acht weken heen. Alleen. ‘Ik wil verder in het leven. Ik wil me
kunnen optrekken aan iets. De tweede kerst was wat dat betreft erger dan
de eerste. Toen hadden we nog van alles te regelen. Nu was het realiteit.’
✿
Maike Delfgaauw van de NCTV geeft toe dat de berichtgeving over MH17
overweldigend was. ‘Vanuit dat perspectief is dit by far de grootste crisis van
de afgelopen tien jaar geweest. De impact die een ramp heeft op de samenleving
is ook veranderd. Bovendien trof MH17 mensen uit heel Nederland.
Dat was bij de brand in Volendam en de vuurwerkramp in Enschede heel
anders. Bij MH17 was het noodzakelijk om op nationaal niveau de communicatie
te coördineren.’
Dat er zoveel bijeenkomsten en herdenkingen zouden worden georganiseerd,
had Delfgaauw van te voren niet kunnen vermoeden. ‘Wij hebben
altijd de insteek gehad dat we nabestaanden iets te vertellen moesten