DE RAMP MET VLUCHT MH17

36 ER IS GEEN DRAAIBOEK VOOR VERDRIET
HOOFDSTUK 5
Afscheid
Terwijl het identificatieproces in Hilversum in volle gang was, werden nabestaanden
gedwongen na te denken over de manier waarop zij afscheid
wilden nemen van hun dierbaren. Veel nabestaanden ervoeren daarbij dat
zij niet alleen stonden in hun verdriet. Scholen, werkgevers, sportverenigingen,
gemeenten en buren wilden hun eigen bijdrage leveren aan het
herdenken van de slachtoffers. In Nederland, maar ook in een stad als
Newcastle, bestond de behoefte aan collectieve rouw en het delen van
emoties.
‘De ramp werd van heel Nederland,’ merkten Thijs en Karin van den
Schoor. De eerste dagen deed die aandacht hen goed. ‘Je wilt zo graag de
herinnering levend houden. We kregen wel 1200 condoleances. Alles werd
geregeld.’
Thijs en Karin kregen vlak na de ramp een telefoontje van de burgemeester
van Tilburg waar Kristy en Sjors woonden. Hij belde hen op vanaf zijn
vakantieadres en bood aan waar mogelijk te helpen, bijvoorbeeld bij de
organisatie van een herdenking. ‘De gemeente Tilburg had ervaring met
een crisisteam dat na de vliegramp in Tripoli was gevormd,’ leerde Thijs.
‘Er lag een soort draaiboek klaar.’
Buurtbewoners wilden een stille tocht houden voor Kristy en Sjors. Ze zouden
langs het huis van de jonge geliefden lopen en stilstaan bij een monument
voor zinloos geweld. De burgemeester informeerde bij Kristy’s ouders wat ze
daarvan vonden. ‘Het idee kwam bij ons helemaal niet binnen. Op één dag
een stille tocht en een herdenking, dat konden wij niet aan.’
Besloten werd wel een stille tocht te houden, maar de herdenking los daarvan
te organiseren. ‘Het is zo raar niets te doen als je wel weet dat ze dood
zijn. Bovendien wisten we niet of ze ooit gevonden zouden worden. Het
gevoel te willen herdenken leefde bij iedereen. Kristy’s werkgever nodigde
ons uit om langs te komen om ervaringen en herinneringen te delen. Dat
was heel mooi. Wij wilden als ouders dat al die mensen ook bij de herdenking
konden zijn.’
Een herdenkingsbijeenkomst was een eerste stap op weg naar een definitief
afscheid. Sjors’ vader had het daar moeilijk mee, omdat de kinderen nog niet
waren geïdentificeerd. ‘Wij hebben tijdens het hele proces steeds overleg
gevoerd met Sjors’ ouders,’ vertellen Thijs en Karin. ‘Dat ging heel goed. Wij
wilden in de geest van de kinderen verder. Kristy en Sjors hielden van elkaar,
dat was onze drijfveer. Het moest samen. De herdenking en de uitvaart.’