DE RAMP MET VLUCHT MH17

38 ER IS GEEN DRAAIBOEK VOOR VERDRIET
te schetsen. ‘Ik had eerlijke mensen om mij heen die mij goed kenden en
mij durfden te confronteren. Dat werkt goed bij mij.’
20 augustus kwam het bericht dat Geert Timmers was geïdentificeerd. ‘Dat
nieuws hebben we gevierd.’ 3 september haalden de kinderen Timmers
hun ouders op in Hilversum, samen met de hun toegewezen familierechercheurs.
De band met hen was in een paar weken zeer intens geworden.
Geert en Hanny werden in twee auto’s vervoerd naar de 24-uurs kamer
van het crematorium in Eindhoven. Halverwege de reis wisselde Jolanda
van plaats. ‘In de auto waarin mijn moeder lag, draaide de chauffeur geen
muziek, want daar had zij een bloedhekel aan.’
Jolanda wist dat ze haar ouders niet meer kon zien. Maar ze wilde hen zo
menselijk mogelijk begraven. ‘We wilden nog een laatste avond als gezin
bij elkaar kunnen zijn. We hebben afscheid genomen met bier en rosé.
Daarna werden mijn ouders publiek bezit.’ Onder begeleiding van de
familierechercheurs werden de kisten geopend, zodat de kinderen kleren
konden neerleggen. In het jasje van vader hadden ze een zakje koffie
gedaan, moeder kreeg een zakje suiker mee. Ook stopte haar dochter een
lippenstift en een potje nagellak in de kist. ‘Op hun hart heb ik een sleutelhanger
kunnen leggen. En een roos.’
Tijdens de herdenkingsbijeenkomst stonden de kisten naast elkaar,
verbonden met origami. Op elke kist lag een boomstronk en een bos bloemen;
voor moeder gele rozen, voor vader zonnebloemen. ‘We hebben
heel bewust de begrafenis kunnen regelen,’ vertelt Jolanda. ‘Ik heb heel
intensief en bewust bij hen kunnen zijn. Toen ik hoorde dat er misschien
wel 800 mensen zouden komen, dacht ik eerst: dat wil ik niet. Maar de
begrafenisondernemer heeft me heel goed geholpen en vond een hotel in
Veldhoven waar genoeg plaats was. Uiteindelijk waren er 1200 mensen.
Rond de rouwstoet reden overal fietsers, onder politiebegeleiding. De hele
toerclub Woensel, de fietsclub van mijn ouders, was erbij.’
✿
Net als in Tilburg en Eindhoven voelde de gemeenschap in Sint Michielsgestel
de sterke behoefte een moment van bezinning te houden. Een heel
gezin was uit haar midden gerukt. Op het gemeentehuis werd een herdenking
georganiseerd voor de kinderen die bij Arjuna en Sri Paulissen op
school en op de crèche hadden gezeten. Ook in de kerk werd de familie
herdacht.
De maandag daarop kreeg Ine van Loo bericht dat een familierechercheur
naar haar onderweg was. ‘Mijn broer was geïdentificeerd. Ze hadden tien
centimeter van zijn ruggengraat gevonden.’ Ze voelde pijn en opluchting
tegelijk. ‘Eerst denk je: had ik maar wat. En dan heb je wat en dan wil je
meer.’