DE RAMP MET VLUCHT MH17

44 ER IS GEEN DRAAIBOEK VOOR VERDRIET
slechte zin had en je kwam bij haar, kreeg je meteen goede zin. De kinderen
waren het allerbelangrijkste. De rest was bijzaak. Op Facebook zette ze
foto’s van een picknick in het park. “Klein geluk” schreef ze erbij.’
Yuli’s lievelingsbloem was de zonnebloem. Ze had er een geplant in haar
tuin. Arjuna had er een tekening van gemaakt en op Facebook gezet. ‘Het
was heel hartelijk allemaal. En op dat hoogtepunt komt die klap.’
✿
Arjuna Paulissen was een van de laatste slachtoffers die in november 2014
werd geïdentificeerd. In afwachting van dit voor de nabestaanden “bevrijdende
nieuws” moesten Ine en haar man Jan de nalatenschap van haar broer
afwikkelen. Een complicerende factor was dat de schoonfamilie in Indonesië
woonde. Yuli had vijf zussen, een halfzus en drie broers. Allemaal kwamen
ze naar Nederland om afscheid te kunnen nemen. De eerste maanden na
de ramp gaf Ine hen de sleutel van het huis van haar broer, opdat de familie
daar kon overnachten. Ze konden uitzoeken wat ze mee wilden nemen ter
nagedachtenis aan hun zus. Daarna moest het huis worden verkocht.
Haar dementerende ouders konden het nieuws moeilijk bevatten. Moeder
knipte alle rouwadvertenties uit, krantenknipsels over de ramp en foto’s.
‘Het hele huis hing vol.’ Samen met haar ouders probeerden Ine en Jan het
huis van haar broer leeg te ruimen. Halverwege het inpakken laadde haar
moeder alle spullen weer uit. ‘Straks komt John thuis.’
Ine werd overspoeld door praktische vragen waarop ze, zeker in combinatie
met de zorg voor haar ouders, vaak geen antwoord wist te vinden.
‘De verzekering, de bank, de hypotheek, bewijzen dat je gemachtigd
bent. Je komt met zoveel dingen in aanraking waarvan je geen weet hebt.
Slachtofferhulp is er wel, maar geeft alleen advies. De uitvoering moet je
zelf doen. Daar waren we helemaal niet aan toe. Instanties vroegen om
documenten. “Scan het maar in en stuur het op,” zeiden ze. Wij hadden
nog nooit van scannen gehoord.’
Ine wilde het liefst dat iemand alle praktische zorgen van haar zou
over nemen. ‘Maar als je het uitbesteedt, kost het je kapitalen. Om de overdracht
van het huis te regelen moesten alle Indonesische familieleden
tekenen. Alle documenten moesten in het Engels worden vertaald, maar
de familie spreekt geen Engels. In Indonesië hebben we wel met drie verschillende
notarissen zaken gedaan. Daarom heeft het allemaal heel lang
geduurd. Wij konden door al die spanning niet meer slapen. We wachtten
op identificatie en ondertussen konden ook nog meer identificaties van de
andere gezinsleden komen. Alsof je op goederen zit te wachten. En ondertussen
moet je een begrafenis plannen, een grafsteen uitzoeken, een huis
ver kopen. Zonder de hulp van familie en vrienden was ons dat niet gelukt.
Aan rouwen kwamen we niet toe.’