Zilver Magazine Zomer 2021

COLUMN. ALEXA GRATAMA
COLUMN
Alexa Gratama
Giraffen
Alexa Gratama, moeder van
drie studerende kinderen
en getrouwd met een ondernemende
zeiler, is na tien jaar
Delden verhuisd naar hartje
Amsterdam. Gelukkig is er
nog een hutje in het bos bij
Borner broek om het Twentse
hart op te kunnen halen.
Alexa werkt als raadsheer
en arbiter door het hele
land. Daarnaast schildert
zij portretten met verf en
woorden.
Ze beeldbelt me vanuit een bus, mijn Lentekind. Ze is alleen, ver weg van
ons, van alles. De bus rijdt van een kleine provincieplaats naar de hoofdstad,
van waaruit ze door zal reizen. De vlak voor vertrek geföhnde bos
haren liet ze blijkbaar in de koffer, want op haar hoofd prijkt alleen mijn
sjaaltje met de giraffen. Ik droeg het tijdens onze laatste gezinsvakantie. De
middelste werkte toen als gids in de bush, de jongste had nog niets verteld
van wat hem wakker hield en zij was een doorsnee rechtenstudent. Zojuist
had ik in de familieapp aangekondigd dat ik mijn telefoon straks op vliegtuigstand
zou zetten en daarom had ze nu contact gezocht. Ik kijk naar haar
en zij kijkt naar mij. Ze ziet dat ik moe ben. ‘Ik hoop dat je lekker slaapt,
mama, daar zal je van opknappen.’ Mijn Lentekind is goed in lieve woorden.
De komende week ligt lang en leeg voor me. Iedereen is weg. Deze ruimte heb ik nodig, het
is niet per se fijn, maar het helpt. In de stilte van mijn holle huis ontkom ik niet aan voelen
en dat wil ik ook niet. Het is inmiddels drieëneenhalf jaar geleden dat mijn dochter en ik
elkaar op de achterbank recht in de ogen keken, het kort daarvoor door de arts uitgesproken
doodvonnis galmde na in onze oren. Dat kijken gaf ons allebei op hetzelfde moment
toegang tot een voorheen onbekende, wondere dimensie. Voorbij iris en pupil zagen we alleen
maar liefde, dieper dan de diepste zee, een liefde die alles was, er was geen plaats voor
zorgen, paniek of angst. Het vertrouwen dat uit dit kostbare moment voortkwam heeft me
alle tijd die volgde voortgeduwd, mij goede raad ingefluisterd en richting gewezen. Maar
nu is mijn binnenwerk een leeg getrokken akker. Net als in de natuur gebeurt dat vanzelf
als je er maar lang genoeg een monotoon beroep op doet. In arme grond komen wortels
bloot te liggen, er wil even niets meer groeien. Iedereen had het zien aankomen, behalve ik.
.59
Dankbaar dat ik met niemand hoef te praten onderzoek ik de pijn. Onbekommerd, dat
woord verschijnt steeds in neonletters als ik mijn ogen sluit. Dat mijn Lentekind niet meer
onbekommerd kan zijn, net zomin als haar broers, die in het verdwijnen ervan zijn meegesleurd.
Ik denk aan alle foto’s met blozende blonde koppen, gespetter en gestoei, en rouw
om hun verlies. Dit is mijn verdriet. Na een paar naar binnen gekeerde dagen trekt het stof
langzaam weg. Ik weet dat het belangrijk is mezelf weer te voeden met nieuwe dingen, van
mij, voor mij. Daar doe ik ook de rest een plezier mee.
In het land van de Maya’s beklimt het Lentekind intussen een berg, zie ik enkele dagen later
als ze een foto deelt. Ze kijkt trots en blij de lens in, met, fijn, nog steeds mijn giraffensjaaltje.
Wat er gloort als ze zometeen boven staat ziet alleen zij, maar ik vermoed iets van
onze bijzondere dimensie.
Alexa Cratama
ZILVER ZOMER 2021