Zilver Magazine Zomer 2021

camperen
Je weet nooit hoe je zelf reageert
Na vijf jaar Drachten heeft Wim wel oren naar een
vacature als kandidaat-notaris bij het notariaat Van
Hazendonk in Losser om daar na een tijdje zelf ook
notaris te worden. ‘Ik wist niet eens waar Losser lag,’
lacht Margriet. Ze bouwen er een mooi leven op. Sinds
Drachten was ze lid van het Humanistisch Verbond.
Op haar 37 e gaat ze de opleiding tot Humanistisch
Raadsvrouw volgen, een 4-jarige HBO studie waarvoor
Margriet wekelijks op vrijdag met
de trein naar Utrecht ging. ‘Ik moest
veel ballen in de lucht houden, we
hadden drie kleine kinderen. Wim
stond achter mijn keuze om te gaan
studeren. Hij zei: ‘Als je het naar je
zin hebt, ben je veel leuker.’ Ze was
coördinator bij stichting Leendert
Vriel Enschede-Haaksbergen en begon
haar eigen praktijk. Ze sprak bij
uitvaarten en afscheidsvieringen van
mensen zonder kerkelijke binding. ‘Je leert veel door het
luisteren naar mensen die hun dierbare hebben verloren.
Daar heb ik later zelf ook veel aan gehad. Alhoewel je
nooit weet hoe je zelf reageert.’
Bewust afscheid nemen
Augustus 2016. Margriet en Wim willen een weekje met
de camper erop uit. Het is hun beider passie. Wim is moe
en voelt zich niet goed. Het weekje weg wordt geschrapt.
Een uitje naar Slagharen met de kleinkinderen, opa gaat
niet mee. ‘Wim liet zich onderzoeken in het ziekenhuis.
Het was niet goed: alvleesklierkanker.’ In zijn hele lijf
uitzaaiingen. Margriet was verbaasd. ‘Ik dacht altijd: die
wordt wel honderd. We kwamen in een achtbaan, alles
versnelt. Emoties vlogen alle kanten op. Al zijn vrienden
moesten langs komen. Hij wilde bewust afscheid nemen
van iedereen.’ Nog geen twee weken later overlijdt Wim
op 68-jarige leeftijd.
Margriet redt zich wel
‘Ik heb nooit gedacht: nu houdt mijn leven op. Ik had
er vertrouwen in dat het wel goed zou komen. Het was
alleen de vraag: hoe? Ik was er wel aan gewend om veel
alleen te doen, maar het verschil nu was dat ik geen
keuze had en echt alleen was.’ Op zijn sterfbed zei Wim
tegen Margriet: ‘Je blijft toch wel camperen, hè? Dat
hoort bij jou.’ En tegen vrienden: ‘Margriet redt zich
‘Ik zag
mezelf niet
uitgebreid
daten.’
wel.’ In het voorjaar van 2017 deed ze mee aan een cursus
‘camperen kun je leren’. ‘Bloednerveus was ik. Ik ging tien
dagen op pad samen met anderen. We leerden inparkeren,
keren en hoe alle knopjes binnen in de camper te bedienen.’
Ze had er veel aan toen ze anderen zag manoeuvreren. ‘Als
zij dat kan, kan ik dat ook was mijn motivatie.’ Margriet
neemt in haar eentje deel aan een groepscamperreis van
twee maanden door Spanje en Portugal. ‘Dat doe ik nooit
meer op die manier. Ieder had een eigen camper en er was
geen plan noch enige vorm van leiding.
Er was continue tweespalt in de groep.
Wilde de een naar een camping, wilde een
ander naar een camperplek. Maar ik heb
er veel van geleerd en ben zelfverzekerder
geworden.’
Alleen naar de schouwburg
Ze ontmoet nieuwe mensen, er ontstaan
nieuwe vriendschappen, maar ze raakt
ook mensen kwijt. ‘Mensen kijken anders
naar je omdat je geen ‘stel’ meer bent.’ Ze bezocht de schouwburg
in haar eentje. ‘Dat vond ik wel lastig, want dat hoorde
echt bij ons samen. Ook dat je opeens zelf alle beslissingen
moet nemen. Of het nu gaat om de aanschaf van een andere
auto of kleinere dingen. Dan is het fijn dat je dat even met
iemand kunt bespreken. Natuurlijk kan ik altijd bij mijn
kinderen terecht, maar toch is het anders.’
Nieuwe liefde
‘Ik zag mezelf niet uitgebreid daten, maar had ook niet het
idee om altijd alleen te blijven.’ De nieuwe liefde diende
zich aan. Een jaar geleden sloeg de vonk over tussen haar
en Luut. ‘We kenden elkaar al wat langer en ik vond hem
altijd wel een aardige vent. Eigenlijk overkwam het me. Ik
dacht wel: ben ik Wim dan vergeten? Maar dat is natuurlijk
niet zo. Luut en Wim kenden elkaar goed en Wim was erg
op hem gesteld. In gedachten hoorde ik Wim ook zeggen:
‘Het is goed, Margriet, het is een goede vent.’ En ga je dan
vergelijken? Ja, dat doe je automatisch wel, maar niet zo
dat het ene beter is dan het andere. Het is fijn om samen
dingen te kunnen doen: wandelen, met de camper op pad,
samen overal over kunnen praten. De kinderen zien dat ook.
Laatst zei de jongste: ‘Mam, je straalt weer.’ Dan weet ik dat
het goed zit. Ik denk wel eens: hoe zou het nu zijn als Wim
er nog was? Maar daarop krijg je geen antwoord. Ondanks
alles, is het goed nu, het leven is weer leuk. Als ik het een
cijfer mag geven, dan wordt het een 8.’
.79
ZILVER ZOMER 2021