Zilver Magazine Zomer 2021

Gerie van Gils (69), algemeen directeur
van de Woonboulevard Oldenzaal, heeft
geen grootse plannen als hij stopt met
werken. Met een boek in de tuin en hopelijk met
z’n vrouw, dochters en schoonzoons Feyenoord
achterna reizen naar Europese wed strijden en
genieten van zijn kleinkinderen. Veel meer heeft
hij niet nodig.
Tachtig jaar geleden, op 15 mei 1941, begon Gerie’s vader
Gerard, dan 25, een meubelfabriekje aan de Bentheimerstraat
in Oldenzaal. Hij fabriceert er met een handjevol personeel
voornamelijk eetkamerstoelen die hij ’s avonds per bakfiets
naar klanten brengt. Binnen enkele jaren heeft de werkplaats
meer ruimte nodig en verhuist het bedrijfje naar de voormalige
houtzagerij van Bulthuis aan de Enschedesestraat. Tegelijkertijd
start hij met een meubelzaak in de Kerkstraat, aan de voet van
de Plechelmus. Als in 1963 de werkplaats afbrandt, besluit
Gerard van Gils te stoppen als fabrikant en een winkeltoonzaal
te openen, de eerste van Twente. Het blijkt een schot in de roos.
Klanten uit heel Twente komen er graag nieuwe meubelen
uitzoeken. Er is veel keuze. De toonzaal is dan ook al snel te
klein en in 1965 volgt een verhuizing naar het Eekboerplein.
Ruim tien jaar groei en uitbreidingen van gemiddeld zo’n 500 m 2
per jaar later, verrijst in 1976 op het industrieterrein 10.000 m 2
meubeltoonzaal, de grootste van Twente: Woonpromenade Van
Gils. Dit jaar viert de familie Van Gils het tachtigjarig jubileum
van het bedrijf dat inmiddels maar liefst 60.000 m 2 beslaat. De
naam Woonpromenade Van Gils werd in 2015 vervangen door
Woonboulevard Oldenzaal. ‘Met alle formules, er zijn acht
zelfstandige winkels die ook in onze panden gevestigd zijn, zijn
we meer dan Van Gils,’ verklaart Gerie die switch. In totaal zijn
er 24 winkels op de Woonboulevard.
Familie
Gerie: ‘Wat typisch is aan ons familiebedrijf? Het ondernemerschap
en hard werken zit in onze genen. Dat hebben
we van onze ouders meegekregen. We leven voor de zaak.
Mijn broer Arno, mijn vrouw en zonen van mijn broer Martin
werken er ook. Op verjaardagen heb je het alleen maar over de
zaak. Alsof er niets anders bestaat. Familiebedrijf of niet, het
is belangrijk dat er één de baas is. En als familielid van de baas
heb je het echt niet gemakkelijker dan je collega’s, integendeel.
Je wilt vooral voorkomen dat anderen denken dat familieleden
privileges krijgen. Toen mijn broer en ik de taken van mijn
vader overnamen, bleef mijn vader iedere dag naar de zaak
komen. Hij had bij de zij-ingang een tafel en stoel staan. Daar
ging hij zitten met een schriftje en een potlood en hield hij bij
hoeveel klanten er kwamen, hij maakte af en toe een praatje met
bekenden. Dat heeft hij tot zijn tachtigste gedaan, totdat er voor
hem geen bekenden meer waren. Als ik stop, neem ik afstand,
dan kom ik niet meer naar de zaak. Ik ken mezelf, ik zou me
toch af en toe nog met dingen bemoeien en dat is natuurlijk
niet de bedoeling.’ >>
Dhr. G.H.A. van Gils en Mevr.
M. Van Gils-Hesselink. Grondleggers van
de Van Gils Woonpromenade in 1941
Voormalig meubelzaak aan de Kerkstraat
Familiefoto
.61
// Tekst
CARMEN LUTTIKHUIS
// Fotografie
BRIT WILLEMSEN /
ARCHIEF VAN GILS
ZILVER ZOMER 2021