Zilver Magazine Zomer 2021

Als er al mensen naar de kerk gaan, dan
zijn het vooral ouderen. Is er wel nieuwe
aanwas?
‘Jongeren zijn altijd geïnteresseerd in vragen over
het leven, en ze hebben nu niet meer de ballast die
hun ouders met zich mee droegen. Die moesten
naar de kerk, jongeren zijn nu veel vrijer. Het
is alleen de vraag of ze in de kerk vinden wat ze
zoeken, ze zien daar toch vooral vergrijzing. Kerken
zouden daar anders mee om moeten gaan, dat is
voor hen een zoektocht.
De behoefte om met elkaar te praten, elkaar in de
ogen te kunnen kijken is in de coronatijd natuurlijk
toegenomen. Dat is de grote uitdaging voor de kerk.
Ook omdat we eigenlijk niet meer terug kunnen
naar het oude normaal nu men gewend is aan
online kerkdiensten. Die worden veel bekeken, ook
door mensen die normaal helemaal niet naar de
kerk zouden gaan. De vraag is hoe je die aandacht
vasthoudt.’
Wat betekent het geloof voor jou?
‘Zelf zie ik het geloof als de grond die mij draagt,
daar heb ik meer mee dan ergens een God in de
hemel. Een gevoel van veiligheid, iets waar ik
op terug kan vallen. Ik ben opgegroeid in een
baptistengezin in Vroomshoop, een heel levendige
gemeenschap. Ik ben gedoopt op mijn veertiende,
met een traditionele onderdompeling. Het was een
heel bijzonder moment, een mystiek moment, iets
dat niet tastbaar is. Het is ook niet eendimensionaal.
Je voelt je opgenomen in de gemeenschap, maar
je komt ook gereinigd uit het water, je staat op in
een nieuw leven. Een euforisch moment. In een
grote kuip met water in de baptistenkerk, ik in een
wit gewaad en de dominee stond naast me in het
doopvont. Als ik eraan denk krijg ik nog kippenvel.’
Dat lijkt me iets dat je de rest van je leven
met je meedraagt.
‘Toch heb ik die kerk later verlaten en ben ik lid
geworden van de gewone gereformeerde kerk. De
baptisten veranderden, zelf veranderde ik ook. Ik
ben veel wijder gaan kijken, ik geloof niet meer
dat je niet in de hemel komt als je je hart niet
aan Jezus geeft. Dat komt misschien wel doordat
ik bij evangelisatiewerk zoveel verschillende
mensen ontmoette. Ik ging langs de huizen om
met mensen te praten en boeken te verkopen, dat
werd georganiseerd door een jongerenbeweging.
We verkochten niet alleen boeken over religie,
maar ook over verslaving, over opvoeding. De
jongerenbeweging was wereldwijd, dus je werkte
samen met jonge mensen uit de hele wereld. Dat is
een veel bredere groep mensen dan de gemeenschap
alistiek
waar ik vandaan kwam, dus je blik verbreedde daar
natuurlijk door. Dat zorgde bij mij voor een eye
opener. Daarbij komt ook nog dat ik ging studeren
aan de Evangelische Hogeschool in Amersfoort.
Daar begon ik met een algemeen vormend eerste
jaar, dat je voorbereidde op een vervolgopleiding.
Ik had de Havo gedaan, dus ik kon niet naar de
universiteit. Na dat eerste jaar startte de EH met een
opleiding journalistiek en dat ben ik gaan doen.
In deze periode overleed mijn vader. Ik had een heel
hechte band met hem. Hij vond het prima wat ik deed,
maar zei ook altijd dat ik een vak moest leren. Dat
speelde mee in mijn besluit deze opleiding te volgen.
Ik was goed in verhalen schrijven, ik had goed contact
met mensen en ik had mij al wat meer losgemaakt van
het evangeliserende. Ik ben van zenden naar luisteren
gegaan. Ik ben helemaal niet zo’n prater, ik ben meer
een luisteraar. En heel belangrijk in de journalistiek
is dat je niet met je oordeel klaar moet staan.’
Over welke periode hebben we het dan?
‘Dat was in 1979. Er kwamen veel nieuwe media
op, teletekst, veel meer tv-zenders en er was maar
één opleiding voor journalistiek, in Utrecht. Die
sloot totaal niet aan bij de christelijke signatuur
van de EH, dus werd er een eigen opleiding voor
journalistiek in het leven geroepen. Een aantal van
mijn studiegenoten zijn bij de EO gaan werken. Ik
heb daar niet gesolliciteerd. Ik heb stage gelopen bij
het Dagblad van het Oosten in Almelo en dat beviel
zo goed dat ik er ook ben gaan werken. Ik wilde niet
per se voor een christelijke krant werken, ik wilde
gewoon journalist zijn. Later werd dat RTV Oost.
Daar heb ik veel jonge collega’s, ik ben wel een
beetje de oma van de redactie aan het worden. Ik
ben ook echt oma, van drie kleinkinderen. Toch
doe ik mijn werk nog heel graag, ik monteer ook,
kan goed met de camera overweg, houd alles goed
bij. Ik heb er lol in. Ik ben steeds op zoek naar
onderwerpen die mooi in beeld te brengen zijn.’
Speelt je leeftijd een rol, of blijf je eeuwig
jong?
‘Ik merk toch wel dat ik ouder word, lichamelijke
kwaaltjes, mijn zicht is niet geweldig. Afgelopen
januari zat ik er echt helemaal doorheen, het viel me
allemaal heel zwaar. Zicht blijft een gevoelig punt
voor me. Ik zie al mijn leven lang dubbel, ik ben er
ook weleens aan geopereerd. Ik overwoog te stoppen
met mijn werk, maar heb het toch niet gedaan want
ik wil niet de hele dag thuis zitten. Ik heb nog teveel
plezier in mijn werk en kan nog wel een paar jaar
mee.’
.9
ZILVER ZOMER 2021