Zilver Magazine Zomer 2021

COLUMN. JOAN KOENDERINK
Column
Joan Koenderink
CHIC
Mochten ‘chique mensen’ al bestaan dan bevinden zich ook binnen
die groep, infiltranten. Dat zijn mensen die vermomd als chic door
het leven gaan door stiekem te doen alsof ze deftig, elegant, smaakvol,
geraffineerd en verfijnd zijn. Dat schept verwarring, al is het op een
treurige manier soms vermakelijk.
Zo ken ik iemand van wie de op leeftijd zijnde
moeder eeuwig chic is. Of doet. Dat is of doet ze
uiteraard in gelijkgestemde kringen. Logischerwijs
woont ze in een chic appartementencomplex met
louter chique medebewoners en aanvankelijk
was de stemming er opperbest. Men keek naar
elkaar om en communiceerde er gemoedelijk op
los. Er werd gelachen, gebridged en goede wijn
gedronken. Al dan niet met de pink hoog in de
lucht gestoken.
Toch kwam de klad erin. Geen voorrang verleend
krijgen in de lift en een niet bij de voordeur
passende neergezette bloempot waren weliswaar
ergerlijke issues, maar nog te verteren. Dat
was de plotsklaps door een van de bewoners
gemonteerde en niet door iedereen even esthetisch
bevonden zonwering niet. In een met
spoed belegde vergadering daarover ontstond
tweespalt. De pro- en antizonweringbeweging
was een feit. Van daaruit ging het snel. Van
iemand hoffelijk voor laten gaan in de lift was
geen sprake meer, niemand wenste nog met
iemand in dezelfde lift te staan. Boze brieven
werden in elkaars brievenbus gedeponeerd en
rechtszaken werden aangespannen. En er ontstonden
meer problemen. Grote pro blemen.
Door verkeerd geparkeerde auto’s. Wegens
een kerstboom. Met die op het bal kon een
sigaretje rokende buurman op links moest
het onmid dellijk afgelopen zijn en de penningmeester
op rechts diende afgevoerd te worden.
Geboeid graag, want die belazerde de keet al jaren.
Inmiddels bespieden en bedreigen de chique
ouderen elkaar 24/7. Ze laten winden voor andermans
van camera voorziene ringbel en schelden
elkaar de huid vol in een jargon waarvan een
doorgewinterd straatschoffie nog rode oren krijgt.
Moeder in kwestie is razend, alsmede al haar
buren, en er wordt veelvuldig met de politie gebeld.
Kortom: iedereen is boos en de vereniging van
huiseigenaren zit met de handen in ‘t Zilveren haar.
Ongevraagd word ik op de hoogte gehouden
van deze surrealistische ontwikkelingen binnen
‘Huize Onweltevree’. Dat heeft als voordeel dat
ik voor mijn wekelijkse portie pulp tenminste
nooit naar ‘Goede Tijden, Slechte Tijden’ hoef te
kijken. Ik ken alle betrokken figuranten niet en
dat moet vooral zo blijven. Hond en ik wandelden
laatst langs het pand dat stond te stralen in de zon.
Ondanks het mooie weer was het zonnescherm
ingeklapt en zaten alle ramen potdicht. Het fraaie
stucwerk vertoonde nog geen bloedsporen. Wel
stond er een Te-Koop-bord in de gezamenlijke
tuin. Een van de bewoners capituleert? Ziet een
lange, hete zomer met lelijke verwensingen over
balkonbalustrades niet zitten en heeft de vergaste
deurbel van de muur geschroefd en de verfoeide
bloempot gauw ingepakt? Ik begrijp dat en denk:
‘de sjiekste has left the building’. In stilte wens ik de
toekomstige, nieuwe bewoner veel succes en een
grote fles deurbelontsmetter.
Joan Koenderink
Joan Koenderink. Inmiddels
50-jarige geboren en getogen
Tukker. Woont samen
met haar hond Charlie in
Enschede en zou nergens
anders willen wonen (nou
ja... op Ameland misschien).
Schrijft uit haar eigen leven
gegrepen teksten: columns
voor alle leeftijden.
Is ooit voor Zilver Magazine
benaderd door voor -
malig hoofdredacteur
Gijs Eijssink die ze in haar
bewogen hockeyverleden
heeft leren kennen en
waarvoor ze destijds menig
zondagavond op de sportredactie
van de Twentsche
Courant heeft gewerkt.
.71
ZILVER ZOMER 2021