dermactu-191-nl-yumpu

26
SCIENCE NEWS
Update over behandelingsmogelijkheden voor cutane lupus erythematosus
Cutane lupus erythematosus (CLE) omvat dermatologische manifestaties die onafhankelijk van systemische lupus erythematosus
(SLE) kunnen voorkomen of gelijktijdig kunnen optreden. Ondanks vooruitgang in de classificatie van CLE blijft het moeilijk om
precieze criteria voor subtypen vast te stellen vanwege overlappende presentaties en de moeilijkheid om de symptomatologie
te onderscheiden. De huidige behandelingen omvatten preventieve maatregelen (bescherming tegen de zon, stoppen met roken,
het risico op fotosensibilisatie in de gaten houden, etc.), farmacologische maatregelen, topische therapieën en systemische
benaderingen. In gevallen van beperkte huidbetrokkenheid zijn topische corticosteroïden of calcineurineremmers de eerstelijnsbehandeling.
De enige goedgekeurde systemische behandelingen zijn hydroxychloroquine en cortison. Andere antimalaria
(chloroquine, quinacrine), immunosuppressiva zoals methotrexaat en mycofenolaatmofetil, orale retinoïden, thalidomide en
lenalidomide worden off-label voorgeschreven. In een recent overzicht gepubliceerd in The Journal of Dermatology bekeken
onderzoekers Xie et al. het huidige landschap van ECL-behandeling en -onderzoek. Verschillende klassen van cutane lupusgeneesmiddelen
richten zich op verschillende pathways, waardoor de behandeling kan worden afgestemd op het ontstekingsprofiel
van de lupuspatiënt en de resultaten kunnen worden verbeterd. Veelbelovende doelgerichte therapeutische geneesmiddelen
zijn onder andere anifrolumab (anti-type 1 interferon), deucravacitinib (allosterische tyrosinekinase 2-remmer), litifilimab (plasmacytoïde
dendritische celgerichte therapie) iberdomide (een thalidomide-analoog en nieuw middel in de CELMoDs-Cereblon
E3 Ligase Modulator ligand-targeting cereblon klasse) en belimumab (B-cel gerichte therapie).
“De huidige behandelingsmogelijkheden voor CEL zijn bijzonder ontoereikend en vereisen vaak een escalatie van de behandeling
zonder voldoende controle van de ziekteactiviteit. Dit hiaat in het beheer heeft een aanzienlijke impact op de levenskwaliteit van
patiënten en geeft aan dat er dringend behoefte is aan meer optimale behandelingen”, aldus de auteurs. “Naarmate veelbelovende
behandelingen voor cutane lupus opkomen, is het van cruciaal belang om de urgentie te benadrukken van huidgerichte
therapeutische resultaten en de implementatie van gevalideerde maatregelen om de therapeutische werkzaamheid in klinische
onderzoeken te beoordelen (CLASI of de Cutaneous Lupus Activity Investigator Global Assessment (CLA-IGA)).
Ref.: Xie L, Lopes Almeida Gomes L, Stone CJ, et al. An update on clinical trials for cutaneous lupus erythematosus. J Dermatol. 2024 Mar 15. doi:
10.1111/1346-8138.17161.
Doeltreffendheid van nemolizumag bij nodulaire prurigo
De pathofysiologie van prurigo is slecht begrepen, maar er is aangetoond dat neuronen overgevoelig zijn voor het pruritusproces
en chronische ontstekingsroutes activeren. Met name interleukine 31 wordt 50 keer meer getranscribeerd in biopten van
nodulaire prurigo dan in gezonde huid en speelt een belangrijke rol in jeuksignalering, epidermale veranderingen en fibrose.
OLYMPIA 2 is een gerandomiseerde, dubbelblinde, placebogecontroleerde klinische studie van fase III om de werkzaamheid en
veiligheid van nemolizumab monotherapie versus placebo te evalueren bij patiënten van 18 jaar of ouder met nodulaire prurigo
na een behandelingsperiode van 16 weken. De studie beoordeelde ook de farmacokinetiek en immunogeniciteit van nemolizumab
versus placebo. Aan het onderzoek namen 274 patiënten met matige tot ernstige nodulaire prurigo deel. In totaal kregen 183
patiënten nemolizumab en 91 een placebo. Ongeveer 78,8% van de patiënten had topische behandelingen gekregen en 58,8%
had systemische behandelingen gekregen, voornamelijk antihistaminica (38%), corticosteroïden (20,8%) en immunosuppressiva
(19%). Gemiddeld evolueerde de prurigo al 8-9 jaar. Op week 16 vertoonde een significant hoger percentage patiënten in de
nemolizumab-arm dan in de placebo-arm een respons op pruritus (56,3% versus 20,9%) en een respons op IGA (37,7% versus
11,0%), met aangepaste verschillen van respectievelijk 37,4 en 28,5 procentpunten (p