Bolboreta - Barbantia

106
e respondía evasivo: Moitos, moitos... Mais a xente,
indiscreta ela, sempre quere sabelo todo e non se
conforma cunha resposta calquera e teima en insistir:
-Veña, veña, non sexa vostede modesto e diga
cantos son eses moitos que di e-xac-ta-men-te.
E agora que, pensaba el? Ía confesar que xa
se esquecera, que perdera a conta. Non e non!
Non podía! A onde iría parar o seu creto, se cadra
milenario, de dragón? Arriscábase a dicir novecentos,
e serían dabondo ou máis ben ridículos
para un dragón adulto coma el? Canto tempo
pasara desde que, escachando a casca dun ovo
vermello, asomara as súas primeiras escamas ao
nacer? E, por certo, que esperanza media de vida
terían os dragóns?
E angustiado, bañado en suor da cabeza ao
rabo, espertaba pegando chimpos contra o teito da
cova.
E xa esperto tranquilizábase ao saber que non
era máis ca un soño. Pois, en realidade... canto
había que ninguén se achegaba xunto del! Iso, iso,
canto había que ninguén pasaba por alí? Cando fora
a derradeira vez que un cabaleiro destemido,
armado coa espada do valor, fora quen de enfrontarse
co alento aterrador “da súa boca de fresa”?
Pois o certo viña sendo que, como era normal nel,
tampouco o sabía.
A COR DOS SOÑOS - AVATAR AR E O DRAGÓN DRAGÓN
DESMEMORIADO
Ademais de preocuparse por atinar coas eras,
séculos, anos e primaveras do seu rabo, tamén lle
preocupaba algo tan fundamental, como saber que
caste de dragón era... sería un dragón palleiro ou
quizais era un auténtico dragón con pedigree? Esta
perda de identidade non o deixaba acougar nin un
momento. A busca da propia identidade era unha
cuestión crucial, de vida ou morte para el.
Como puidera esquecer quen era? Pasaralles
así, de non acordar nada, de esquecelo todo, aos
dragóns que van camiño de morrer...
De xeito que buscaba arreo dentro do seu
enorme e esquecedizo cabezón, as palabras que lle
devolveran sentido á súa vida. Oíaas retumbar,
como un trono distante e tentaba evocalas no labirinto
gris do seu cerebro, pronuncialas no xigantesco
abismo da súa boca.
E, desconsolado, choraba por non as atopar. O
único que sabía era que aquel terrible problema se
resolvía cunha palabra que comezaba polo T.
Había que velo a el, un dicionario de tres pisos
e ático, ir e vir dunha banda a outra da montaña,
chamando apenas na porta entreaberta da memoria.
Que se terapéutico, que terrorífico, que tibetano,
que se en tecnicolor... E todas acaíanlle ben a
un dragón por catálogo, aínda que non a el, un dragón,
que el mesmo intuía ser único, fóra do común.