Bolboreta - Barbantia

44
ver ó meu colexio, moito máis grande que aquela
escola, e xogar ó fútbol na praia da Concha, e ver
a Tamborrada, e ir ao Monte Igueldo, e trangalleirar
con Manolito e con Patxi, os meus mellores amigos.
Pero non; non había regreso. Meus pais tiñan
morriña, si, pero de volver a Galicia.
Unha vez que a mestra, que se chamaba dona
Amelia, e as nais e as tías e as avoas falaron todo
o que tiñan que falar, entramos os nenos que quedaramos
debaixo do cuberto. Algúns deles estaban
máis ben debaixo da choiva, para que negalo, e por
iso lles zoscaron na caluga a berro de “Que fas á
chuvia, langrán! Vouche masicar!” e cousas así. A
min a miña tía María non me pegou, pero si
Maneiro, que era máis grande e estaba empeñado
en ver os meus calzóns.
Entramos na primeira aula da escola, a da
dereita. Tiña mesas pequenas de madeira, todas
vellas e pintadas de bolígrafo. Había un encerado
novo e un mapa dun país descoñecido e outras cousas
que non lembro porque nunca as usei; aínda
que tampouco usei nunca o mapa nin o encerado.
A mestra, que non tiña nin marido nin fillos, empezou
a berrar, “silencio, silencio. Chssss!!!
Chssss!!!”, pero ninguén lle facía caso. E como ninguén
lle facía caso, agarrou a Marquitos, que estaba
cacheando a súa carteira porque alguén lla agochara,
e arreoulle dúas labazadas en movemento
lostregante, pum, plash! Marquitos quedou apam-
A COR DOS SOÑOS - CASTEJANO CASTEJANO
CALSONSILLOS DE LANA
pado. Entón os nenos fóronse calmando e eu, non
sei moi ben por que, quizais temendo que a mestra
tamén me pegara a min, empecei a chorar.
Tamén choraba porque vin a cara da miña tía
María pola ventá, que estaba ó lado das caras das
outras tías e nais e avoas ríndose do detalle de
Marquitos, e dábame pena porque quería marchar
con ela. Cando as outras tías, e nais e avoas me
viron chorar, avisaron á tía María, que seguía
mirando a Marquitos, e todas empezaron a rir outra
vez aínda con máis forza. Así que a mestra, que
non tiña nin marido nin fillos, achegouse a min
supoño que para acalmarme e preguntoume que
como me chamaba, que de onde era, que se me
gustaba a escola e cousas así. E como eu non lle
contestaba, porque estaba demasiado ocupado en
chorar, pois plash, pum! deume dúas labazadas
tamén en movemento lostregante. E eu, daquela,
sentindo aínda a poderosa man robótica da mestra,
acordeime de Patxi e de Manolito e de papá e de
mamá e de cando paseabamos polo Urumea ou
iamos ó Acuario. E como estes recordos dábanme
pena, seguín chorando moito, moito máis forte,
moito máis tempo. Ás veces, penso que incluso
seguín chorando ata o mesmo día de hoxe.
Dona Amelia, a mestra que non tiña nin marido
nin fillos, non era demasiado vella, pero si era
xeniúda. Cando xa cansei de chorar, porque digo eu
que cansaría nalgún momento, tiven que facer un
ditado. Dona Amelia paseaba entre as mesas e dicía