Bolboreta - Barbantia

A COR DOS SOÑOS - CACHIÑOS
CACHIÑOS
97
Cachiños Olalla Tuñas
No luscofusco todos semellamos andar na
procura dun alfinete extraviado. É un intre
de retorno no que todos ollamos ó chan á espera de
que unha nova lúa dea a luz á escuridade. Xurxo
camiña tamén cara á casa pero, a diferenza do
resto das persoas, el, co seu chapeo pardo, busca
na xente que volve do día á noite aquilo que nel
bota en falta. Coma se dun crebacabezas se tratara
reconstrúe a Vida, esa que sen ser nome de persoa
se escribe con maiúsculas, a partir da historia
máis pequena, a túa ou a miña. Si, Xurxo é historiador,
mais non deses que falan de xenocidios ou
guerras, senón de xente da rúa que vive e morre e
camiña de volta á casa dende o traballo. Nese
retorno é cando Xurxo pesca cachiños de vida grazas
a unha “Minolta” vella e un flash que de vez en
cando apaga a luz deixándoo todo a escuras. Sae á
noitiña á caza de emocións para pintar a imaxe na
que todos nos vexamos reflectidos.
As rúas da “Cidade” están ateigadas de peóns
propensos á caída. É o vento do outono que varre as
follas caducas, as máis vellas, deixando as árbores
espidas nos parques. Un crisol de imaxes, unha
pasarela de caracteres é a rúa; en primeiro lugar,
unha moza de pelo entre púrpura e azul chora sobre
un pano de papel xunta dun rapaz louro alleo ó
pranto, que escribe nun caderno verde. Pasa un
vello con chaleco encarnado que sorrí xunto a un
home de traxe diplomático que agarda para cruzar
a rúa. Aquela parella bícase nos xardíns e a meniña
de lazo rosa observa un escaparate ó lado dunha nai
con cueiros dunha bolsa do “Gadis”. Un drogadicto
dorme no banco do parque. A confeiteira sae cos
pasteis nunha bandexa. Xurxo terma da súa cámara
á altura dos ollos e fotografa a todo aquel que
merece un intre da súa vista. As rúas por onde soe
pasar son estreitas, rúas lousadas, con edificios de
pedra a ambos lados. Xuntas forman mesmo un labirinto,
enrédanse en cruces imposibles e calellas sen
saída. Detívose ante un edificio de pedra cun enorme
escaparate no baixo, “Dulces Chus” poñía a inscrición,
era unha desas encrucilladas, arriba, abaixo
ou á fronte. Decidiu baixar. Comezou de novo a