Bolboreta - Barbantia

36
estábanos agardando o director do museo e dúas
mulleres bastante novas que guiarían os dous grupos
en que os dividiron os profesores; cada un
comezaría o percorrido por lugares diferentes,
para evitar balbordos ou atascos indesexados.
Ao grupo de Matías e Paulo –no que, por desgraza
para este, non estaba Berta-, acompañado
pola profesora de sociais, tocoulles en sorte a guía
chamada Rosa, unha moza espelida e aberta que lles
sorría a cada pouco mentres daba as súas explicacións.
A Matías chistoulle decontado. Tiveron a sorte
de que naqueles momentos un artista australiano
amosaba a súa obra na sección de exposicións transitorias
e el mesmo residía na parte privada convidado
polo dono; ademais, puideron velo traballar
nunha peza de madeira mentres deambulaban pola
sala. Era un tipo curioso, moi escuro de pel, de trazos
anchos e marcados e co pelo crecho medrado
ata os ombreiros; chamábase Witi Maera e emanaba
del unha estraña paz que todos puideron percibir.
O outro grupo, o de Berta, as súas amigas e o
profesor de plástica, guiábao Ánxela, unha moza
morena menos sorrinte cá outra, que ollaba os
vinte e cinco rapaces con certo temor. Comezou o
percorrido pola capela, de estilo gótico, cuxas
fermosas vidreiras de cores atravesadas pola luz
do sol conferíanlle á atmosfera un efecto engaiolador
e feiteceiro que provocaba nos ánimos contraditorias
sensacións.
A COR DOS SOÑOS - O PRIMEIRO PRIMEIRO
BICO
Houbo un momento, no claustro principal, en
que os grupos se cruzaron e tamén se cruzaron as
olladas de Berta e Paulo coma se se quixesen
comunicar cousas que, cara a cara, eran incapaces
de dicir. No rebumbio momentáneo que se desatou,
mentres uns saudaban os outros coma se
houbese anos que non se vían, Paulo aproveitou a
confusión e uniuse a Berta, con gran contento
polas dúas partes.
Ía algo de fresco no claustro, as columnas eran
moi grosas –en realidade piares con catro columnas
adosadas-, as grandes azaleas do xardín central
estaban floridas e Paulo sentiu un impulso que o
levou a collerlle a man a Berta e turrar dela con
disimulo, deixando que os outros se adiantasen.
Agacháronse detrás dun enorme piar que os afastaba
da vista de todos. Ela púxose colorada e el, pálido,
pero o impulso seguía aí, latexando entre os
dous. Sentados no chan, apoiados os lombos na
pedra fría, sen saber moi ben por que os atraían
tanto os beizos do outro, inclináronse e déronse o
primeiro bico...
De súpeto, un horrible e abouxador alarido
deixou a todo o mundo petrificado asemade que se
disparaban as alarmas da abadía e se pechaban as
portas de xeito automático. Os profesores e as
guías, conscientes no fondo das súas obrigas, procuraron
calmar os rapaces, a pesar de seren eles os
que máis calma necesitaban. O profesor de plásti-