Bolboreta - Barbantia

A COR DOS SOÑOS - CASTEJANO CASTEJANO
CALSONSILLOS DE LANA 51
por non volver a San Sebastián, pois boteime a chorar
de novo con máis desvelo, aínda que xa me doía
a gorxa do esforzo e sentía o nariz cheo de mocos.
Non me lembro de como acabou todo. Porque
isto pasou o primeiro día de escola, un día que chovía
moito de hai un ano, ou dous, ou se lle cadra
antes do Nadal. Unicamente sei que, cando chegou
a tía María a buscarme, xunto coas outras nais, e
tías, e avoas, todas comentaban o caso e ela dicíame
“meu probe, meu probe” apertándome contra
o seu corpo e facéndome aloumiños na cabeza.
Tamén veu Maneiro, que estaba esperándome
á saída, pero eu xa non tiña forzas para asustarme
máis, nin para chorar, nin para nada. Arrimouse a
min e dixo berrando para que todo o mundo o escoitara
“Ei!, que ninguén lle faga mal ó Castejano
Calsonsillos de Lana, que é o meu amigo!”, cousa
que non deixou de asombrar a uns cantos, entre
eles a min mesmo. E aínda así, moito tempo despois,
algúns seguían teimando en saber como eran
os meus calzóns, cando xa Maneiro marchara da
escola e disque traballaba no camión do seu pai.
Supoño que daquela me quedou a cousa de
chorar por todo. Con Juan Antonio leveime ben
sempre e non lle tiven en conta aquela trasnada
(non así dona Amelia, que se afeccionou ó deporte
de mazucar nel todo canto podía e máis). Pasado o
tempo sóubose a verdade, pero a min xa non me
importaba, porque aprendera a cazar descansos,
atrevíame a levantarlles a saia ás nenas e era quen
de baixar pola carballeira prohibida, a que estaba
detrás da escola, sen ter medo de que o Xordo
viñera coa fouce cortarme as bolichiñas, como
sempre ameazaba.
Agora que xa medrei, e como vou marchar
lonxe e ir para outro colexio, pois dáme pena pensar
en todo isto. Pregúntome se pasará con Raúl ou
con Juan Antonio ou con Manolo Bandín ou con
Charli ou cos outros amigos da escola de Campo de
Pasos o mesmo que me pasou con Manolito e con
Patxi, que se me foron esquecendo ós poucos e
agora só lembro deles algunhas cousas de cando
iamos ó colexio e bebiamos o leite de dona Asun ou
xogabamos á beira do Urumea. Pero non sei, papá
e mamá din que viremos moitas veces ver a avoa e
as tías e que cando veña tamén poderei visitar ós
meus amigos. Pero eu creo que o din para que non
me dea pena e me entren ganas de chorar.
En fin. Polo menos no novo colexio non me
chamarán nomes, nin haberá xa rapaces grandes
que queiran turrarme dos pantalóns, porque, como
digo sempre, que me chamen Fernandete
Navarrete que Toca o Clarinete non me importa,
pero que queiran ver os meus calzóns si. A fin de
contas, querería ver eu como son os dos outros!
Pois iso.