Bolboreta - Barbantia

110
-Veño aquí amparado pola maxia de Flipán de
Tal O Fabuloso, co poder que el me concede, abatereite
sen piedade coas frechas douradas de
Ventín.
E en dicindo isto, tensou o arco con valor e
disparoulle ao corazón. O cabaleiro puido ver,
desolado, como o seu mortal ataque rebotaba unha
e outra vez contra a impenetrable coiraza de púas
do dragón.
Mentres, o incansable cabaleiro buscaba no
libro intitulado Drakonino ou a Apocalipse do
Dragón, outro poderosísimo esconxuro máis, para
abater a Aduardo; a contestación da besta non se
fixo agardar. Como resultou ser alérxico aos libros
vellos, esbirrou dun xeito portentoso, tanto que
case guinda outra volta co noso cabaleiro polo
chan. Iso si, limpoulle das mans, o libro que, voando
folla a folla, esvaeceu. Aquela bocalada de
alento expeleu tantos gases sulfurosos que Avatar
non foi quen de aturar o tufo e, mareado, caeu de
costas desmaiado como un soldado de latón.
Por sorte para el, Aduardo, o dragón, non era
o que se di moi rancoroso, xa que o poder dos dragóns
vai en aumento cos anos. E aínda que el non o
sabe, xa non queda outro no mundo nin tan vello
nin tan poderoso coma el. Mais os anos convertérano
nun dragón sabio e benévolo que decidiu non ter
en conta ningunha máis das bravatas de Avatar.
A COR DOS SOÑOS - AVATAR AR E O DRAGÓN DRAGÓN
DESMEMORIADO
Cando acordou e se viu diante daquela montaña
con ollos como dous volcáns case lle caen os calzóns...
mais, turrando ben deles, ergueu do chan e
seguiu, como cabaleiro insigne sen rexeitar o combate,
ata o final:
-Pois ...levo aquí –e fixo aceno de tirar das
súas botas- dous puñais de Sestaio, para deixar
espetados nos teus ollos, fera infernal, así volverei
como cabaleiro do... do... quero dicir, como invicto
vencedor.
Vendo Avatar como a enorme cabeza do dragón
se achegaba cada vez máis e ía devoralo, sentiu
chegar o seu final e non aturando coa emoción
do momento, de novo (e xa perdín a conta das
veces) volveuse desmaiar.
Desta non volveu abrir os ollos ata ben entrada
a mañá. Aduardo seguía a pé del, case semellaba
un canciño gardián. Estaba admirado da teimosa
valentía de Avatar e limitábase a rañar as púas
do nariz. Tantos anos fixeran del un dragón escéptico
e paciente, así que, recostado sobre as súas
poutas, limitouse a agardar.
Volveu acordar Avatar co sol quentándolle no
rostro e xa non se estrañou de ver a inmensa cara
do dragón. Como ningún dos dous dicía nada, el
volveu á carga a preguntar: