Bolboreta - Barbantia

12
Pero Paco seguiu co seu discurso de conferenciante.
E desviando a conversa. Como fan todos os
maiores cando lles interesa.
Foi cando me apercibín de que miña nai non
estaba. Que desaparecera. Inda que non me estraña.
Co rolo que nos estaba botando papá.
Atravesamos un mercado de peixe (“agggghh… que
noxo, que noxento, que agghh…!”) e collín o brazo
de Paco. “Pero onde se meteu?” Pois onde vai
estar. Mirando os postos rueiros. Estaba absorta.
Diante dunha alfombra chea de cousas raras.
Parecían usadas. Unha impresora, uns patiños de
goma, unha maleta de madeira, botellas sen tapón,
bonecos de trolls...
-These are presents from the sea -dixo o tendeiro
longueirón.
“Será o que non é porcallada, claro”... “Pero
hai bonecos de trolls no inmenso océano?” “Regalos
que arroxa o mar?”... “E por que os quere
cobrar?”... “Porque agora son del e porque están
reciclados”… Pechade a boca que vos vai coller un
frío. Pois si que é listo o tipo este. Cando llo conte
ao avó Xosé. Coa de cousas que atopa el cando vai
pasear pola praia de Balieiros.
E no medio dun barullo de xentes altas e louras
sucedeu. Sucedeu algo marabilloso. Os meus
ollos cruzáronse cos ollos esmeralda dunha serea.
A COR DOS SOÑOS - BERGEN
Dunha serea con cabelos dourados. Quedaron
inmóbiles. Mirándome. Non o podía crer. Estarán
mirándome a min? E a súa boca quixo falarme. Isto
si que era un regalo do mar. Fun eu quen torcín a
vista.
Papá, canso de tanta barafunda, colleunos aos
dous do brazo e dixo:
-Xa viremos pola tarde. É hora de ir comer.
De comer con moita calma, e de que se fartaran
os dous a tomar cafés e falar, falar e falar.
Porque falar e contar contos é o que máis lle gusta
do mundo a miña nai. Máis aínda que percorrer
postos nos mercados rueiros. E como no seu traballo
non pode facelo. Ou pode. Pero moi pouquiño.
Xa que ten que estar moi concentrada. Porque Sara
é hixienista dental. Ou sexa, que ve bocas abertas
todos os días. Pero en silencio. Logo ten que atender,
como fago eu no cole. E seguir as indicacións
de Elisa, a dentista. A súa xefa.
Mira que se ría Paco cos contos de mamá.
Había tempo que non os vira rir tanto. Iso si, a min
facíanme un pouco de menos. Ata que berrei,
berrei e berrei:
-Quero ver barcos viquingoooooos!!!
E a xente do café quedóuseme mirando como
se fose un extraterrestre.