Bolboreta - Barbantia

A COR DOS SOÑOS - O ESQUÍO ESQUÍO
E O RAPOSO 79
O esquío e o
raposo Alberto Piñeiro
Era unha vez un esquío moi alegre e bulebule
que vivía coas súas irmás, Pauliña e
Franca, no medio da fraga. Chamábase Chuli. Todas
as mañás saía con elas na procura de comida, saltando
leda dunhas árbores a outras: corricaba
polos toros dos carballos e dos piñeiros como se
fosen horizontais e colgábase das pólas máis flexíbeis
para que os veciños visen o atrevida que era.
Non se amedrentaba diante de ningún perigo.
A pesar de ter un carácter mandón e acotío
egoísta cara aos demais, a realidade é que Chuli se
levaba ben con case todos os animais do bosque (en
especial coa pomba Susa), menos co raposo Estalo
e a serpe Hilda. Destes dous prefería manterse distante:
de Hilda porque era cruel e moi fera; e de
Estalo porque se vía sempre só.
Certo día, como adoitaba facer de cando en
vez, o noso esquío saíu moi cedo a por abelás ata
unha fraga próxima, deixando a Pauliña e Franca
durmindo na casa; pero esa mañá esqueceuse de
fechar a porta ao marchar. Cando Franca, a maior,
espertou, xa era tarde: o limiar estaba obstruído
pola testa de Hilda, que cuspía veleno coa súa lingua
mortífera. Nin Franca nin Pauliña tiveron
sequera tempo de pensar na fuxida, pois decontado
a serpe botouse enriba dos dous esquíos e
comeunos enteiros. E nunha póla superior á da
casiña das irmás, ficou facendo a dixestión, camuflada
tralo abondoso arume, mentres agardaba o
regreso de Chuli.
De volta cara á casiña, a certa distancia, Chuli
tivo o presentimento de que algo horríbel ocorrera.
Asustouse coma nunca ao distinguir ao raposo
entre uns matos; quizais por primeira vez na vida
sentiu medo de verdade. Estalo, porén, non só non
pensaba atacala, senón que a consolou polo que a
malvada Hilda fixera coas irmanciñas. Ao comprender
a historia, a Chuli comezáronlle a escorrer dúas