Bolboreta - Barbantia

86
ción. Así que estamos na mesma. O tempo pasaba,
a decisión final non a daba tomado. Os temores
tíñano paralizado. A pena agrandábase no peito,
impedíndolle destaparse de todo e ver se realmente
tiña as dúas pernas.
A voz imperiosa de súa nai sacouno dese
marasmo:
-Sindo! A ver se te ergues dunha vez que vas
chegar tarde. Arriba!
Instintivamente reaccionou, póndose de pé no
leito coma un foguete, e por un intre coidou caer
por falta de apoio. Pero sobrepúxose axiña comprobando
a realidade, e rexeitando definitivamente
a aflicción que o coutaba. Choutou de ledicia
reiteradas veces, ata esmorecer vencido polo cansazo,
e pola presión anímica que soportara. Coa
mesma, sae da habitación coma un foguete. Sen
falar con ninguén nin dar sequera os bos días. Colle
a pelota, vaise á porta da rúa e, coa dereita, dálle
unha patada tan forte ó balón que o bota máis alto
que a cheminea do edificio. Respira fondo, sorrí
mentres acaricia a perna, e entra na casa sen acordarse
de recoller o balón. Está máis inquedo e falador
que de costume.
-Moitas ganas de leria tes hoxe, acaba o “Cola
Cao” dunha vez.
A COR DOS SOÑOS - UN SEÑOR GOL DE CABEZA
-E que teño moito que contar. Déixame continuar
a historia. Ó principio todo ía ben. Eramos un
grupo multirracial e fomos a diversos lugares do
planeta para coñecer culturas distintas, pero
nunha desas tocounos visitar un país que fora
recentemente arrasado pola guerra. Tiven a mala
sorte de pisar unha mina das que explotan. Vooume
a perna polo aire e sentinme desangrado. Pola gravidade
do accidente perdín o sentido e, aínda que
me colleron a tempo, estiven entre a vida e a
morte varios días. Cando recobrei o coñecemento
estaban ó meu lado todos os compañeiros da clase.
Rían e tomaban o asunto de chanza, dicindo alegremente
que non importaba que me faltase a
perna. Aínda que era moi bo na dianteira podía
xogar de porteiro. Se total xa fora pichichi dous
anos seguidos, para que quería máis. O que me
convenceu de todo foi cando me fixeron saber que
se Ronaldinho quedase sen unha perna, coma min,
seguro que xogaría na portería, e seguiría ríndose
cos dentes largos como se nada pasara. E a verdade
sexa dita, unha vez escoitado ese argumento,
dinlle a razón. Xa non me importaba ser coxo. Sería
un bo meta, e punto.
En principio fixéronme moitas curas e transfusións
con plasma dos mellores futbolistas do mundo,
que se ofreceron voluntariamente para salvarme a
vida. O caso foi soado e tivo moito eco na prensa
internacional. Seino porque mo contou en secreto