Bolboreta - Barbantia

A COR DOS SOÑOS - UN GREGO XENIAL 117
Un grego xenial
Xosé Antonio Ventoso Mariño
Dende que recordo fun á escola. Vivía a
carón dela. Os gritos dos alumnos xa me
espertaban, mesmo antes de ser alumno de don
Ramón Cagide Baamonde. A miña avoa Antonia
subía a escaleira e no descanso do entrechán bisbaba
polo baixo. -Xeiño, levanta, o almorzo está na
mesa! Daba a volta e non dicía máis. Cando subía a
Tía Manola, viúva do meu tío Manuel, entraba na
habitación e corría as contras da fiestra. Despois
poñíame un bico nas fazulas e revolvía no meu
pelo, que moito molestaba.
-Quieta xa!, dicía de mal humor.
-Arriba, meu rei! Xa é hora de izar o corpo da
cama.
O almorzo tomábao de pé: unha cunca de
colacao, un churrusco de pan untado de natas con
mel e unha laranxa da horta, das chamadas “perrisquitas
malagueñas”.
No patio da escola xa esperaban os rapaces de
Moimenta. Primeiros en chegar no autobús da
aldea.
Xogábase á bola, tanto ao “risco”, como ao
cotelo, agás as mulleres que o facían de uña. Os
alumnos máis vellos dos últimos cursos entretíñanse
co xogo da peona e a billarda.
O tempo demorábase moito na porta de entrada.
Finalmente pasaba un alento e xa estabamos na
aula.
Eu gustaba das matemáticas, a cousa máis
doada de entender de toda a creación. Sumas, restas,
divisións, quebrados, raíz cadrada, mínimo
común múltiplo e máximo común divisor. Pero os
problemas de xeometría... que gran home foi o
inventor da xeometría! A vida enteira podía explicarse
coa xeometría dun tal Euclides, dicía o mestre.
Contaba como un grego achegouse andando
ata as pirámides, cortou unha vara de vimbio e ás