Bolboreta - Barbantia

128
Pero non era tan doado, pois alí había unha
especie de monopolio dirixido por un astuto corvo,
que usaba bastón e sombreiro e levaba na chaqueta
unha cadea de ouro da que penduraba un reloxo
de area -disque de area das dunas de Corrubedo-,
quen tiña ás súas ordes un fato de pegas rabilongas,
uniformadas todas elas de negro e branco, as
cales estaban en continua guerra cunha bandada
de gavotas que lles querían cobrar un imposto por
comer do gran dos barcos, xa que, segundo elas
dicían, eran as donas do mar e polo tanto tamén de
todo o que por el pasa, ao que os córvidos se negaban
argumentando que, sendo aquel gran cousa da
que elas non gustan, por moito que este viñese
polo mar, tomaban eles posesión; e ademais, como
eran eles os donos do peirao, punto terminal dun
produto que nace na terra e a ela volve, elas non
tiñan pico que tocar no seu territorio, que neste
caso, se algún ladrón había, eran os guindastres
que, despois de sacalo das adegas, tirábano no peirao.
E remataban o seu argumento con aquel refrán
que di: “Veña de onde veña, o que hai no meu
curral é meu”.
Sendo como é que ás gavotas non lles gusta
moito o gran, e habendo tanto como alí había para
todos, a Piquiño Mouro aquela disputa parecíalle
unha actitude de liorteiros e valentóns.
-Isto non pasaba en Corrubedo -pensaba el.
A COR DOS SOÑOS - PIQUIÑO PIQUIÑO
MOURO MOUR
E así, cando quería comer, Piquiño Mouro tiña
que andar á roubacha de pegas e gavotas. Unhas
que tamén lle querían cobrar a el un imposto, e as
outras porque dicían que era un estranxeiro que
lles viña sacar a comida delas.
Pero chegou un día no que Nandiño se fixo
amigo de don Tiburcio, o corvo, quen, ao saber de
onde era Piquiño Mouro, permitíalle compartir o
gran con el e ata lle prometeu que lle deixaría o
reloxo en herdanza cando morrese.
E foi precisamente esta promesa a longo
tempo, a gota que fixo rebordar o vaso, posto que
as envexosas pegas rabilongas, que xa viñan aturando
de mal gusto a amizade de don Tiburcio e
Nandiño, temerosas de que o pardaliño sacase máis
proveito ca elas no reparto do gran, decidiron
poñerse en folga e independizarse do corvo.
Logo, sen o consello e a experiencia de
don Tiburcio, como ningunha se poñía de acordo
para organizar a nova sociedade, pois todas querían
ocupar o sitio do vello xefe, fóronse cada unha
pola súa banda; e din que agora andan polos arrabaldes
da cidade furtándolles a comida aos paxariños
máis cativos: pardelas, xílgaros, lavandeiras,
borralleiras, carrizos, xiríns, sen se atrever a aparecer
polo peirao que, desde esa, xa ficou, definitivamente,
no poder das gavotas.