Bolboreta - Barbantia

A COR DOS SOÑOS - BAIXO AIXO SOSPEITA SOSPEIT
65
lugar seguro. Xa todos reunidos no cuarto de Maia,
agás Uxía que tivera que marchar por culpa do can,
comezou o alude de preguntas:
-Atopastes algo? Que había dentro?
-Nada fóra do ordinario. Había moitísimos
botes de pintura e ferramentas…
-E nada máis? Pero vós mirastes ben por todos
lados?
-Si, estivemos en tódolos cuartos agás nos do
último piso... As escaleiras que levan alí estaban
derrubadas…
-Aínda non as amañaron? Que estiveron facendo
entón?
Os tres rapaces miráronse en fite. Esa era
unha moi boa pregunta. Acabábanse de decatar de
que non viran ningunha reforma, nada que parecese
novo. Estaban un pouco desorientados…
-Non pode ser –pensou en voz alta Roi-.
Escápasenos algo importante. Négome a crer que
as nosas sospeitas non son certas…
-Déixao… -pediulle Isa-. Vai ser mellor que nos
esquezamos do asunto e gocemos do pouco verán
que nos queda.
Todos asentiron un pouco decepcionados.
Baixaron deica a porta para despedirse e, con
abraio, contemplaron a imaxe que os agardaba no
exterior. Unha furgoneta branca aparcara a só uns
pasos deles e os dous homes estábana a cargar con
algúns dos botes de pintura do interior da casa.
-Que están facendo? Levan a pintura? –Cecilia
falara máis alto do debido.
O condutor do vehículo ergueu a vista cara a
eles e sacando a cabeza polo portelo, faloulles:
-Que pasa cativos? Non deberiades andar pola
rúa a estas horas…
-Isto xa está –comunicoulle un dos homes-.
Anda, vaite.
O condutor pareceu dubidar.
-Non pasa nada, só son os veciños –explicoulle
e dirixíndose ós rapaces continuou:
-Temos que devolver algunhas cousiñas. Ordes
do xefe.
Observaron como a furgoneta arrancaba e
todos se fixaron no mesmo detalle: a persoa que
conducía o vehículo tiña a mesma tatuaxe no brazo
que aquel moinante que estivera falando con
Amparo, xa había tempo. Maia botoulle unha mirada
perspicaz ó seu curmán ó tempo que lle consultaba: