Bolboreta - Barbantia

22
-Nunca chove? –preguntou estrañado Pío-.
Pero nunca, nunca?
-Nunca –sentenciou Carmiña–. Por iso non hai
herba no chan. O chan é de area. Area, e máis
area, ata onde alcanza a vista. Pero é tan fermoso...
As dunas, en forma de media lúa, os oasis coas
palmeiras...
-Que son os oasis? –preguntou de novo Pío que
non daba creto ao que lle contaba Carmiña.
-Os oasis son lugares onde hai auga, e alí hai
herba e medran as palmeiras.
-Pero só hai auga nos oasis? Non hai regatos
como aquí?
-Claro que non, parvo. Alí en troques de moitos
regatos pequenos, hai un río só, pero moi grande,
moi ancho e moi profundo, que se chama Nilo,
e a carón del medran as pirámides, enormes, de
pedra, e a esfinxe que ten cara de muller e corpo
de león. E en vez de noces e landras e castañas, alí
teñen un froito só, que dan as palmeiras, que son
as árbores de África: os dátiles, que son doces
coma a mel. E en vez de moitos paxaros pequenos
como aquí, alí hai unha ave soa pero moi grande de
longas patas e longo pico: o ibis, que se pasea alto
e ergueito por entre os papiros do río. As noites son
claras como en ningún outro sitio, e a lúa tan luminosa
que se ve como se fose de día.
A COR DOS SOÑOS - O ESQUÍO ESQUÍO
PÍO E A ANDORIÑA CARMIÑA
-Gustaríame coñecer África... –dixo o esquío
Pío con aire soñador–. Claro que se só hai unha
froita, un río, e un paxaro, debe ser un pouco
aburrido. A min gústame poñerme á beira do río,
e escoitar correr a auga. Teño moitas troitas amigas,
que en canto me ven, saltan para me saudar.
Gústame ir á quincallería da pega, que ten de
todo no seu niño, e mais é moi simpática, e sabe
moitos contos...
Os días fóronse facendo máis longos e quentes,
e así como pasaban os días, así se ían facendo
máis amigos o esquío Pío e a andoriña Carmiña. Pío
ensináballe todos os misterios e as marabillas que
garda a fraga. Amosoulle pola mañá as arañeiras
que o orballo enchía de perlas, e as culleriñas das
ras que nadaban nas pozas que formaran as choivas
do inverno, e espertaron a píntega que dorme de
día e caza de noite, e que se enfadou moito co
esquío Pío, dicíndolle que se volvía molestala, diríallo
á súa nai.
Xa mediado o verán, un solpor, o merlo Ismael
anunciou un concerto da súa coral que foron escoitar
a maior parte dos habitantes da fraga. O merlo
acordou dar a función a carón dun gran penedo,
onde había un pequeno claro e que segundo el acadaba
as condicións necesarias de sonoridade. Os
paporroibos cantaban de tiples, e os corvos de baixos;
o peto tocaba a batería nunha árbore oca, e o
ferreiriño tocaba o triángulo. A estrela do espectá-