Bolboreta - Barbantia

A COR DOS SOÑOS - O ESQUÍO ESQUÍO
PÍO E A ANDORIÑA CARMIÑA 19
O esquío Pío e a
andoriña Carmiña
Ramón Carredano Cobas
No lindeiro da fraga, vivía o esquío Pío.
A fraga era a súa casa, o seu refuxio, a súa
despensa. Na fraga non faltaba de nada: había
comida dabondo, estaban o seu niño, confortable e
quente, seu pai, súa nai, que o coidaban con agarimo,
e na espesura da fraga non entraba o miñato
para levalo con el. Na espesura da fraga non podía
voar o miñato, que precisaba espazos abertos para
abrir as súas grandes ás. Na fraga, o esquío Pío sentíase
seguro.
Algo estaba a cambiar nos últimos días na
fraga. Pío decatouse de que nos claros, onde o sol
chegaba sen o estorbo das pólas, a cor da herba era
cada vez máis verde, e cada día que pasaba cubríase
con máis margaridas de mil follas. Os salgueiros
que fixeran garda todo o inverno ao paso do río,
como soldados en formación, moi tesos, dereitos e
altos como garabullos, parecían espreguizarse
agora estirando as súas pólas nas que agromaban
puntiñas verdes coma se fosen medallas gañadas en
heroicas fazañas. Os nerviosos lagartos, que fuxían
a gran velocidade ante calquera alarma, saían a
tomar o sol que cada vez quentaba con máis forza
e facía os días máis longos. As xestas sacaron o
traxe de garda, e encheron a fraga de amarelos brillantes.
Chegaba a primavera, e o pai de Pío anunciou
un día:
-Pronto chegarán os nosos veciños, os veraneantes.
Aquilo si que era unha novidade, e Pío quixo
axiña saber máis.
-Quen son eses novos veciños?
O pai de Pío, a quen lle gustaba moito o suspense,
non quixo dar contestación clara ás preguntas
do seu fillo, e limitouse a dicir:
-Ten paciencia, saberalo ao seu debido tempo.
Se axexas a aba do tellado do pallar do señor
Domingo, verás chegar os novos veciños.