Bolboreta - Barbantia

46
Eu non sabía que era iso dos descansos. Quero
dicir, si o sabía, pero cazar descansos soábame
absurdo. E máis aínda se había que descansar no
recreo, que xusto era para todo o contrario, pensaba
eu. “Ven comigo”, dixo, e sentindo aínda o
burato do anel de dona Amelia no curuto da miña
testa, seguino por entre as herbas e as pedras do
solar. “Hai que ter coidado”, dixo en voz baixa e
con certo misterio; “cóllense pola cabeza, se non
pícanche”, advertiume, mentres se arrimaba cauteloso
a unha pedra máis ben grande. Eu, situado
detrás del, xa deducira que iso dos descansos tiña
que ser algún becho. Un saltón se cadra. Ós saltóns
aturábaos un pouco, sempre que non prenderan na
miña roupa ou nas miñas pernas. Pero se eran lesmas...
ás lesmas si que lle tiña medo e noxo. En
San Sebastián non había descansos, polo menos que
eu soubera. Tampouco saltóns, nin lesmas. Alí
había algunha formiga, as pombiñas no parque da
Igrexa da Sagrada Familia e as gaivotas que vivían
no tellado do Acuario.
Juan Antonio volteou a pedra e algo se remexeu
nas herbas húmidas que había debaixo. Ó primeiro
non o vin; tampouco sabía qué tiña que
mirar. Pero despois, cando a man destra e enmediada
do meu compañeiro xa tiña ben apreixado o
animal, vin claramente como unha serpe de sete
cuartas teimaba en ensarillarse pola súa man, que
el levantaba orgulloso para que puidese apreciar
ben aquel trofeo.
A COR DOS SOÑOS - CASTEJANO CASTEJANO
CALSONSILLOS DE LANA
Pero eu non tiña ningunha gana de pararme en
detalles. Así que saín escopeteado carpindo que
Juan Antonio tiña unha serpente, que Juan Antonio
tiña unha serpente enorme, e algúns dos rapaces
arrimáronse para ver o descanso e o cazador máis
de cerca. As nenas non, seguiron xogando ó seu,
aínda que Carmelita, que tivo a mala sorte de cruzarse
no meu camiño, chamoume Fernandete
Navarrete antes de que batera con ela e caera ó
chan. E a min pareceume que lle estivo ben, por
moito que as miñas tías lle fixeran aloumiños e
dixeran que mira que lista que é, e mira que grande
que está, e mira que algún día ha ser boticaria
e cousas así, cada vez que nos atopabamos con ela
e con súa nai.
Total, que carpindo a todo pulmón cheguei
sufocado á parte de atrás da escola, onde xogaban
os maiores. O malo foi que ninguén me fixo caso,
agás don Pepe, que me agarrou polo pescozo e preguntoume
que que eran eses berros, que a ver que
pasaba, que onde estaba esa tremenda anaconda
que tanto medo metía. E así me levou, collido polo
colo da camisa, ata o solar onde estivera antes e
polo que Juan Antonio paseaba agora tranquilamente
coas mans nos petos.
Don Pepe miroume, mirou a Juan Antonio,
debeu pensar que era todo unha broma de nenos e
largoume un lapote no pescozo dicindo “habíavos
de comer unha anaconda, había”, mentres mar-