Bolboreta - Barbantia

58
O venres, ó volver á casa, atopouse con que
Roi xa chegara. Maia era filla única e non estaba
acostumada a convivir con máis rapaces na mesma
casa, por iso, cando seus pais llo presentaron, sentiuse
fóra de lugar e sen saber o porqué, a súa timidez
volveu acrecentarse, a pesar de que dende que
chegara a Boiro, volvérase máis aberta e faladora.
Roi era bastante máis alto que Maia, a pesar de
que só tiña dezaseis anos, un máis ca ela. De cativo
perdera os pais nun accidente de tráfico e dende
aquela vivía con Amparo, a súa avoa paterna. De
súpeto, decatouse de que quedaran sos no salón.
-Canto tempo sen vernos… verdade? -comentou
Roi.
-…
-Creo que a última vez que estiven contigo
debía ter… uns seis anos.
Houbo un pequeno silencio e logo continuou:
-Que che parece isto? Gústache Boiro?
De novo, non houbo resposta. Maia estaba
fronte a el, de pé e queda, paralizada por unha
mudez que a facía sentirse o ser máis pequeno e
insignificante do planeta. De súpeto, as súas pernas
reaccionaron e botou a correr escaleiras arriba
para pecharse no seu cuarto.
A COR DOS SOÑOS - BAIXO AIXO SOSPEITA
SOSPEIT
Á hora da cea, Maia non quixo baixar. Tiña vergoña
e sentíase mal polo acontecido co seu curmán.
Non sabía por que se tiña comportado daquel xeito
e seguramente agora Roi tería unha moi mala
impresión dela e non lle volvería falar. Entre estas
cavilacións negativas, que acotío circulaban polo
seu maxín, arrasando con todo o que atopaban ó
seu paso, caeu a noite e un aire frío comezou a
entrar no cuarto a través da porta da terraza. A
rapaza xa ía cerrala, cando lle pareceu escoitar
unhas voces que falaban moi baixiño… ou eran imaxinacións
súas? De súpeto, as voces convertéronse
en gargalladas máis fortes. Pero… de onde procedían?
Maia saíu ó exterior. Si, agora escoitábase todo
con claridade. Recoñeceu a Roi como un dos interlocutores,
pero non podía velo. Saíu ó exterior e
observou o xardín. Nada, e sen embargo oía as
voces como se as tivese ó lado… ou debaixo! Estirou
a parte superior do corpo todo o que puido por riba
da varanda da terraza para mirar cara abaixo e…
-Maia! -berrou Roi-. Ten coidado! Se caes…
-Houbo un pequeno silencio-. Non quero quedar
sen curmá xa o primeiro día.
-Onde estás? -preguntoulle con voz asustada.
-Aquí arriba -contestoulle animado.
Maia ergueu a vista. Alí, por riba do bordo do
tellado, sobresaía unha cabeza.