Stieg Larsson

tutacağını hesaplamak bile istemiyor, daha da kötü olabilirdi diye
düşünüyordu. Mahkeme onu yedi konuda suçsuz bulmuştu.
Mahkeme kararı okunurken midesine kramplar girmesine çok
şaşırmıştı. Çünkü dava açıldığında, eğer bir mucize
gerçekleşmezse, mutlaka ceza alacağını biliyordu. Artık sızlanmanın
faydası yoktu, buna alışması gerekti. İki gün süren mahkeme
boyunca ve şu an elinde tuttuğu kararın kesinleşmesini beklediği on
bir günlük sürede oldukça sakindi. Ama şimdi bedenini bir
huzursuzluk kaplamıştı.
Lokmaları boğazında çoğalıyordu. Sandviçi bir kenara bıraktı.
Bir haberden dolayı ilk defa ceza alıyordu. Aldığı hapis cezası
pek önemli sayılmazdı. Ama ekonomik açıdan bakıldığında oldukça
ciddi bir cezaydı. Millennium'un kaynaklan sınırlı, diğer dergilerle
karşılaştırıldığında satış rakamları çok düşüktü -kendi yağında
kavruluyordu- ama yine de bu karar, dergi için dünyanın sonu demek
değildi. Asıl sorun Mikael'in yazar ve genel yayın yönetmeni
olmasının yanı sıra, aptal bir şekilde, derginin ortaklarından biri de
olmasıydı. Yani 150.000 kronluk cezayı kendi cebinden ödeyecekti,
bu da birikimlerinin suyunu çekmesi demekti. Dergi yalnızca
mahkeme masraflarını ödeyecekti ki, akıllı bir bütçeyle bu
halledilebilirdi.
Evini satmak zorunda kalma ihtimali canını acıttı. 1980'lerin
sonunda, bir süre dolgun bir maaşla iş bulduğunda bir ev alma
hevesine kapılmış, birçok daireye baktıktan sonra Belman
Sokağı'nın hemen başında 65 metrekarelik bir çatı katı bulabilmişti.
Dairenin eski sahibi, daireyi daha oturulabilir bir hale sokmak için
restorasyon faaliyetlerine giriştikten hemen sonra, bir dot-com
şirketinde bulduğu bir iş için yurt dışına taşınmış, Mikael'e evin yarım
kalan işlerini bitirmek kalmıştı. Bu nedenle ev ona ucuza mal
olmuştu. İç mimarın çizimlerini beğenmeyen Mikael, her işi kendi
yapmış, parasını banyo ve mutfağa yatırarak geri kalanını boş
vermişti. Yerlere parke döşemek yerine eski tahtaları zımparalamış
ve iki odalı daire yapma planını bir tarafa bırakarak, bombeli
duvarları düzeltmeden, üzerlerini beyaza boyamış ve çatlakların
üzerini Emanuel Brenson'un iki suluboya tablosunun arkasına
gizlemişti. Sonuçta kitaplıklarla böldüğü tek odadan, biri yatak odası
olmak üzere iki oda çıkartmıştı. Oturma odasının bir köşesinde
küçük bir mutfak vardı. İki pencereden biri çatıya diğeri de
Riddarfjârden ve Gamla Stan'a bakıyordu. Bir parça deniz ve