Stieg Larsson

O, etrafındaki her şeyi beni ilgilendirmez tavrıyla kabul eder gibiydi.
Ama çok büyük ihtimal Armansky'ye bakıp sırıtacaktı.
Sırtı Armansky'ye dönük oturan Salander, bir kez bile dönüp
bakmamıştı. Görünüşe göre orada olduğundan habersizdi.
Armansky tuhaf bir şekilde onun varlığından rahatsız olmuştu. Bir
süre sonra ayağa kalkıp fark edilmeden sıvışmaya çalışırken,
Salander birdenbire geriye dönmüş ve doğrudan doğruya
Armansky'ye bakmıştı. Sanki orada oturduğu sürece onun
varlığından haberdar olduğunu, radarlarının onu keşfettiğini söyler
gibiydi. Salander başını öylesine ani çevirmişti ki, Armansky kızın
bakışlarını bir saldırı gibi algılamış, hiç görmemiş gibi davranarak
kafeyi hızlı adımlarla terk etmişti. Salander onu selamlamamış ama
gözleriyle izlemiş, Armansky köşeyi dönüp kaybolana kadar da
sırtını yakmayı sürdürmüştü.
Salander ya hiç gülmez ya da nadiren gülerdi. Bununla birlikte
Armansky, onun tavrının gittikçe yumuşadığını not etmişti. En hafif
deyimiyle Salander'in, kuru bir mizah anlayışı vardı. Ender görülen
bu gibi durumlarda dudaklarına yamuk, alaycı bir gülümseme
yerleşirdi.
Bazen onun bu duygusal eksikliği Armansky'yi öylesine kışkırtırdı
ki, kızı tutup sarsmayı, kabuğunun altına nüfuz etmeyi, arkadaşlığını,
hiç olmazsa saygısını kazanmayı isterdi.
Bir seferinde, Salander'in işe başlamasından dokuz ay sonra, ona
duygularını açmaya çalışmıştı. Bir Aralık akşamı, Milton Security'nin
düzenlediği Noel eğlencesi sırasındaydı. Armansky ilk defa sarhoş
olmuştu. Ortada yakışıksız bir durum yoktu. Yalnızca Salander'e
ondan ne kadar hoşlandığını anlatmaya çalışmıştı. Daha çok da ona
karşı nasıl şefkat duyduğunu, bir sorunu olursa hiç çekinmeden
kendisine başvurabileceğini belirtmek istemişti. Hatta kızı
kucaklamaya bile yeltenmişti. Tabii ki arkadaşlık adına.
Salander kendini Armansky'nin beceriksiz kucaklama girişiminden
kurtarmış ve hemen eğlenceyi terk etmiş, ertesi gün de ne işe gelmiş
ne de telefonunu açmıştı. Salander'in yokluğu Armansky için bir çeşit
işkenceye dönüşmüştü, kişisel bir cezaya. Duygularını tartışabileceği
hiç kimse yoktu. Lisbeth Salander'in onun üzerinde ne kadar etkili
olduğunu, korkunç bir açıklıkla ilk defa o zaman anlamıştı.
Üç hafta sonra, bir Ocak akşamının geç saatlerinde, Armansky
yıllık bilançoları gözden geçirirken, Salander geri dönmüştü.