Stieg Larsson

şey olsa da öyleydi. Armansky en uygun sözcükleri bulmaya
çalışmıştı.
"Lisbeth, ellinin üzerinde bir ihtiyarla ilgilenmemeni
anlayabiliyorum."
"Ellinin üzerinde, üstelik benim şefim olan bir ihtiyara ilgi
duymam." Salander bir elini kaldırmışta: "Bekle, bırak konuşayım.
Sen bazen çok ahmak ve rahatsız edecek kadar bürokrat
olabiliyorsun. Ama aynı zamanda çekici bir adamsın da ve... Ben de
benzer duygular hissedebilir... Ama sen benim patronumsun. Üstelik
eşini de tanıdım, seninle çalışmak, bu işi kaybetmemek istiyorum,
her şeyi birbirine karıştırmak büyük bir aptallık olur."
Armansky susmuş, nefes bile almıyordu.
"Benim için yaptıklarını fark etmiyor, minnettarlık duymuyor
değilim. Önyargılarını yenerek bana bir şans verdin, bunu takdirle
karşılıyorum. Ama seninle sevgili olmak istemiyorum. Ayrıca bana
babalık da yapmaya kalkma."
Salander susmuştu. Bir süre sonra Armansky umutsuzca iç
çekerek "Peki benden ne istiyorsun" demişti.
"Senin yanında çalışmak istiyorum. Eğer senin için bir mahsuru
yoksa."
Armansky başını sallamış ve olabildiği kadar dürüst bir şekilde
cevap vermişti: "Benim yanımda çalışmanı çok istiyorum. Ama bana
karşı bir çeşit arkadaşlık ... güven duymanı da istiyorum."
Salander başını sallamıştı.
"İnsanı arkadaşlığa yüreklendirenlerden değilsin," diye eklemişti
Armansky. Salander'in yüzü biraz bulutlansa da Armansky inatla
devam etmişti: "Hayatına kimsenin karışmamasını istemeni
anlayabiliyorum, bunu yapmamaya gayret göstereceğim. Ama sana
karşı duygularımı da engelleyemem, buna itirazın var mı"
Salander uzun bir süre düşünmüş, arkasından ayağa kalkıp
masanın etrafından dolaşarak Armansky'ye sarılmış, Armansky şok
olmuştu.
Salander onu bıraktığında kızın elini tutmuş;
"Arkadaş olabilir miyiz" diye sormuştu.
Ve Salander bir kez daha başını sallamıştı.
Salander ona ilk ve son kez o zaman şefkat göstermiş, ilk ve son
kez o zaman dokunmuştu. Armansky bu anı sıcak bir am olarak
hatırlayacaktı.