Cinedergi 63

Elbette, ufak tefek hatalar vardı ama bizim
çok uzak olduğumuz bir çağın insanlarının
sanki aslında tam da öyle oldukları hissine
kapılmama sebep oldu. Tabi, bu benim fikrim;
herkes aynı şekilde izlemeyebilir, hatta bu
oyuncu seçimi kimilerini rahatsız dahi edebilir.
Öykülere gelince; Boccaccio’nun en
sevdiğim ve hicvi bol öykülerini bir araya
getiren Pasolini, at satın almak için pazara
giden Andreuccio’nun bir kadın tarafından
kandırılıp soyulduğu hikayeyle başlıyor.
Ardından Decameron’un en ciddi din
eleştirilerinden biri olan manastır rahibeleri
öyküsünü anlatıyor. Burada çıplaklığı tam
anlamıyla resmeden Pasolini, üçüncü kısımda
Decameron’un kapak tasarımına da yansıyan
Ranaella’nın başına gelenleri anlatıyor.
Dördüncü bölümde ise manastır rahibeleri
kadar olmasa da, yine Hıristiyanlığa önemli göndermeler
yapan, hayatı boyunca kötülük yapmış
bir adamın ölümünden sonra aziz ilan edildiği
öyküyü izliyoruz. Ressam Giotto’nun hikayesi
bu sekanstan sonra başlıyor ve farklı hikayelerin
arasında Giotto’nun, Scrovegni Şapeli’ne yaptığını
tahmin ettiğim freskle devam ediyor. Sırf aristokrat
olduğu için bir gencin kendi kızıyla ilişkisine göz
yuman babayı, erkek kardeşleri tarafından sevgilisi
öldürülen Elisabetta’nın acı dolu öyküsünü, bir
Papaz’ın Pietro’nun dine olan inancını nasıl kötüye
kullandığını ve iki arkadaşın dini sorguladıklarını
anlatan hikayelerden sonra Giotto’ya yeniden
dönülerek film tamamlanıyor. Bana kalırsa,
ressamın freskinin canlandırıldığı sekans ise filmin
en ilgi çekici yorumlarından biriydi. Pasolini bu
sayede, hem Rönesans ressamı Giotto’ya hem de
Boccaccio’nun Giotto’ya olan sevgisine bir saygı
duruşunda bulunuyor.
Il Decameron, Pasolini’nin izlenmesi en kolay filmlerinden
biri olarak kabul ediliyor. Bunun yanı sıra,
içerdiği cinsellik ve Boccaccio’nun öykülerindeki
mizahı başarıyla yansıtması İtalya’da bir süre revaçta
olan seks komedilerinin öncülerinden sayılıyor.
Seçtiği hikayeler ile Boccaccio’nun tarzına uygun
olarak hem cinselliği hem mizahı hem de eleştiriyi
bir araya getiren Pasolini’nin asıl anlatmak istediği
şey ise, Ortaçağ’da geçen bu insanların hayatı ile
şimdiki dünya arasındaki benzerlik… Aynı kadınerkek
ilişkileri, aynı aldatmalar, insanların aynı
şekilde birbirini kandırması, dolandırması, din
adamlarının aynı yozlaşmışlığı, insanların dine
karşı aynı iki yüzlülüğü, aynı sahtekarlık… Değişen
sadece yüzyıllar, geriye kalan her şey ise yerli yerinde
Pasolini’nin anlatımında… 1971’de gösterime
girdiği sene, sadece Berlin’de Gümüş Ayı ödülüne
layık görülen Il Decameron, aynı yıl Türkiye’de
de Decameron’un Aşk Öyküleri diye yine tuhaf
sayılabilecek bir isimle gösterime girmiş. 1992’de
ise, İstanbul Film Festivali’nde yeniden seyircisiyle
buluşan Il Decameron’a, üçlemenin diğer filmleri
de eşlik etmiş. Ninetto Davoli ve Pasolini’nin fetiş
oyuncusu Franco Citti Il Decameron’da başrolü
paylaşıyorlar. Yönetmen, filmin müziklerini ise Ennio
Morricone’ye emanet etmiş. Özetle; aykırı bir
yönetmenin filmografisinde aykırı sayılamayacak,
izlenmesi gereken bir film Il Decameron. Ortaçağ
masallarını sevenlere, şiddetle tavsiye edilir!