Cinedergi 63

hissettiği alana doğru çekebilir insanları. İyiyi sezmek
lazım bence çok büyük saygı duyarak bakabilirim
ancak böyle seçimde bulunana ama ben öyle bir şey
yapamam korkmuyor muyum korkuyorum bayağı
korktum. O gazı yiyince ne olduğunu gördüm. Bir daha
gittik meydana aynısından bir daha astım başlangıcına
yakalanmış oldum, olsun. Ama bununla yaşayamazdık
ki, yani seçilen yol buydu. Ben duramam, korkarak
duramayacağım için davranmayı tercih ettim,
davranıyorum.
Bazen korkmaktan da korkmak
gerekiyor.
En büyük korku. Bu
cümle benim konservatuarda
verdiğim bir ödevde
yazdığım bir cümledir. Bir
cümle yazın onu oynayın
“Korkmaktan korkmak en
büyük korku” yazmıştım. O
duvarda epey bir durmuştu,
tuhaf oldu.
Biliyorsunuz 2014 Türk
sinemasının 100’üncü yılı.
Şehir Tiyatroları’nın da.
Ben bir dosya hazırladım.
100’üncü yılda çekilen
filmler için; hiçbirinin ilgisi
yok. Neredeyse bütün
yönetmenlerin filmi var,
hiç kimsenin hiçbir şeyden
haberi yok. Türk sineması
için ne düşünüyorsunuz,
endüstri olmadığımız zaten
bir gerçek de, bu kadar da
kendimizi unutmamız neyi
ifade ediyor?
Çok tehlikeli bir cevap
vereyim. Türk değiliz ki Türk filmimiz olsun? Biz neyiz
bilmiyorum ki. Dokumuz bir değil ki, birlik sadece.
Biz neden bu kadar seviyoruz, ben çok seviyorum
bu ülkeyi. Vallahi çok seviyorum çünkü bir tek renk
yok herkes birbirinden beter güzel, herkes birbirinden
fena yakışıklı. Bu kadar rengarenk bir şey varsa
yönetmenlere de yazık kim neyi nasıl yazsın aslında.
Ama söylemek istediğimiz bu kadar üst bir ya da
panoramik bir bakışın içerisinden cevaplanmamalı.
Bence spesifik olarak şöyle bir yanı var, sezdiğimiz,
gördüğümüzle aynı şey değil maalesef. Ya da arzu
ettiğimiz olanla aynı şey değil. Benim arzu ettiğim,
bizlerin arzu ettiği belki “barış” diyoruz adına. Belki
ortak bir dil diyoruz adına, Esperanto peşinde miyiz
bilmiyorum, bir şey diyoruz adına. Ama o şeye
dair sadece bir hayalimiz var. Arzu öyle bir şey.
Ama hayalin gerçekleşmesi için bir misyon gerekir
yani o vizyona yürüyecek yolu da belirlemek
gerekir. İşte bizde bu yok, yol yok. Yol tasarımı,
yol mimarisi yok. O yüzden de olamıyor hiçbir
şey zaten. Biz masal seviyoruz bizim kültürümüz
meseldir, anlatıdır, söylemden gelir aslında daha
taklitten gelir, varolanı yansılamaktan gelir ki bu
çok kadim kültürlerin ilk önce başlattığı yerdir.
İlerletmemişizdir biz sözü inceltmeyi, sözden merdivenler
inşa etmeyi biz becerememişiz. 100 yıl
çok kısa bir süre bence bu yüzden. Sözünü ettiğim
tarihler M.Ö. 5000’lerden başlıyor. O yüzden biraz
da yazık etmemeli. Şunu görüyorum ama siz
de görüyorsunuz herkes görüyor bunu, bugünün
gerçek yarasına dokunmayı özellikle tercih eden
yazarlar yazı sahipleri ve yönetmenler var. Ama
mesela yarın işte gideceğim ve bir sürü film
izledim Ankara Engelsiz Film Festivali’nde. Ortak
gördüğüm şey hepsi kadın filmiydi. Bizim izlediklerimiz
yani bizim değerlendirmemize sunulanlar
hepsi kadının özellikle odakta olduğu, başrol
demiyorum, odak sözcüğünü daha çok seviyorum,
odakta olduğu filmlerdi. Ama erkek dünyasında
yalnız kalmış kadınlardı. Deminki sorunun “minik
bir fark etmiş” dediğim odur. Ne durumda bu
kadın? Dağa çıkan, eşkiya ya da çocuğuna bakmak
zorunda olan bir kadının kentteki mecburi
hayatı ya da bir çocuk gelin hikayesi, hep bir kadın
odağı vardı. Bunlar çok önemli bugünün sorunları.
Bence erkeklerin ve savaş severlerin en büyük
derdi gerçekten kadınların söz sahibi ya da öz
sahibi olmasından ürkmeleri. Neden kapatmaya
çalışıyorlar bizi? Açıktayız da o yüzden. Dünyanın
en güzel kadınları yok sokakta, ben dünyanın
en güzel kadını değilim çok farkındayım, herkes
farkında ama herkes kendi güzelliğinin farkında
ve güzellik başa bela bir şeydir. O yüzden de
kapatmaya çalışıyorlar. İki metre daha kumaş
kullanırsam sizin namusunuz koruyacağım. Ben
nasıl giyiniyorsam öyle giyineceğim sen namus
dediğin şeyle kendin cebelleş ama ben sana bunu
daha fazla da açmayacağım elbette ben biliyorum
nasıl davranırsam bana yakışır yakışmaz,