Cinedergi 63

mutlaka bir ağaç yetiştirmem lazım ama bu da bir denge. O
yüzden bu zamanın aynasını gösteriyor bize. Hangi zamanın
doğru olup olmadığını bilemem ki. Çünkü ben burada zavallı bir
kum tanesiyim başka bir şey değilim. Bir de ben oyuncuyum.
Ben neden bu kadar aşığım bu işe, bayağı aşığım bu işe. Tek
bir sorumluluğum var, ben kendi ruhumda başka ruhların gezinmesini
seçmişim, benim işim bu. Başkalarının ruhları benim
ruhumda gezinecek. Ben bunu çok temiz tutmalıyım, çok sarih
tutmalıyım. Bu ne demek, bu “Ben önemli değilim sen önemlisin”
demek. Bugün onun adı “Cemile”, dün “Fatma”ydı, daha
önce adı “Lady Macbeth”di, “Antigone” oldu, yarın kim bilir
ne olacak. Sonuçta bir insanı anlamak zorunda olduğum bir
mesleğin işçisiyim. Anlamak mecburiyetim varsa, o anladığım
şeyi haklı çıkarma mecburiyetim var. Bugünlerde bu sorunun
cevaplarından biri hala insanların sanatını yapıyor olması
alkışlanıyor. Bu alkışlanmaz ki, ben sahneye çıkıyorum diye
niye alkış alıyorum? Oyuncu sahneye çıktığı için alkışlanmaz
sahnede yaptığı üstün şey için alkışlanır alkışlanıyorsa eğer.
Ben üstün bir şey yapabiliyorsam yani o ruhu kendi ruhumda
gerçekten gezdirirken sizde de o ruhu çağrıştıracak kendi
ruhunuzdaki tanışıklıkları sağlayabiliyorsam, evet üstün bir
şey yapmışımdır. Ben işimi her zaman yapacağım yoksa,
dolayısıyla zaman değil bunun cevabı takvimler vermeyecek
bence. Bence insanlar verecek, sadece insanlar. Şu andan
başka bir zamana inanmıyorum, hiç inanmıyorum çünkü yok
öyle bir şey.
Politikadan girdikten sonra bence sinemada kadını da
konuşmak gerekir. Şimdi sinemada kadını anlatmak çok politik
bir şey, çünkü o bitmeyen bir savaş. Özellikle Türkiye’nin özelinde
daha da önemli bir savaş. Şu anda 80’lerden bugüne geri
adım atıldığını düşünmüyor musunuz? Çünkü 80’ler feminizmin
sinemada ayak seslerinin duyulduğu dönemlerdir. Yıl 2013 şu
an geldiğimiz noktayı nasıl görüyorsunuz?
Üç-dört yıl önce yaptığımız röportajda da sanıyorum buna
benzer bir şeyler söylemiştim. Ama bir minik şey değişmiş,
olumlu anlamda, kıl kadar bir şey değişmiş o da şu. Benim
restim aynen söylediğiniz yerdendi. Kadın lazım olduğu için
var bizim ülkemizde yani evde anne lazım. Erkek çocuk varsa,
e kız çocuk da lazım çünkü o abiye ya da erkek kardeşe
bakacak biri lazım. Temizlikçi kadın olması lazım çünkü kadın
temizliği daha iyi bilir. Kadın lüzumlu bir şey bir “şey” kadın.
Sinemada da kadın lazım çünkü hep “Spartaküs” olmayacak ki
o zaman bile bir kraliçe ya da hani bir kentsoylunun eşi lazım,
köle lazım. Yani kadın “lazım”. Ama kadının lüzümlu olduğu
yerde taçlandırılması çok korkutucu geliyor herhalde. Çünkü
kadın bu teçhizattan kendini sıyırdığı zaman, özne olduğunda
erkeğe, erkek dünyasına dair bütün silahlara, bütün söylemlere,
bütün argümanlara zaten kendi kendine sahip. Dolayısıyla