Cinedergi 63

Şebnem Sönmez Türk sinemasının yetenekli özel
oyuncularından. Yeni filmi Sürgün İnek ve sinemada
kadına dair konuştuk. Buyrun okumaya...
SERDAR AKBIYIK
n Oyuncu, yönetmen, senarist eğer hayatla ilgili
bir derdi yoksa ve bu derdin üzerine gitmiyorsa
sadece kabuktan ibarettir. Türk sineması ne yazık
ki bu tür kabuklarla sarmalanmış durumda. Önemli
oyuncularımız yok mu? Tabii ki var, işte bunlardan
birtanesi de Şebnem Sönmez. 27 Şubat’ı odağına
alan komedi filmi Sürgün İnek’in başrol oyuncusu
olan Sönmez ile hem filmi hem de sinemadaki kadın
sorunsalını konuştuk. İşte size deryadan birkaç
damla...
Senaryoyu aldığınızda sizi bu projenin içine katan
şey ne oldu?
Gerçek bir hikaye oluşu öncelikle. Gerçek hikayenin
son derece sade işlenmiş olması, çok fazla
süslenmemiş olması, tarz olarak seçilen sentimental
komedi üslubunu da çok sevmiş olmam. Çok yalın,
çok sade bunlar aslında. O sadelik bir şeyler yaratabilme
ihtimalini yüksek tutuyor, orası da heyecan
verici oluyor açıkçası. Sinemada hiç sevmiyorum
çok konuşmayı, konuşturmayı da; sinema kendi dilini
konuşur bence. Minik minik anlarla, küçücük cümleler,
sadece gerektiği kadar konuşmaktan oyuncu
büyük heyecan duyuyor, çünkü boşluklar da yaratabiliyoruz.
Yazı kendini yaratmıştır zaten ama iki
kelime iki noktalama işareti arasında ben varım.
Hasan Kaçan’la karşılıklı oynuyorsunuz, çok ilginç
ve komik bir adam. Onunla da röportaj yaptım.
Rollerinize ikinizin de katkısı oldu mu, oynarken
doğaçlama yaptınız mı?
Mutlaka. Demin söylediğim zaten öyle bir şey hakikaten
oyuncu kendi boşluğunu ya yaratır ya da varolan
boşluğu, yaratı alanını görür ve orada kendine
ait olanı, varsa ortaya koyar. Hasan da bunu yaptı
ama çokça yapmadı, çok efendiydi, çok dengeliydi,
çok ölçülüydü ve son derece kendi rolünün sınırları
içerisinde yaratabildiğini gördüm çok da hoşuma gitti
bu.
Yönetmenin ilk uzun metraj filmi fakat inanılmaz
bir kadro var. Aslında bu gerçekten tecrübe gerektiren
bir iş yani oyuncuların altında ezilmemek, o
filmi bir yere kadar yönetmen filmi haline getirmek.
Bu bir risk değil mi? Hem yönetmen açısından
hem oyuncu açısından. Çünkü oyuncu da yönetmen
tarafından iyi yönlendirildiğinde performansını
artırıyor.
Kişisel olarak bir cevap vereyim önce, ben ilk
filmini çeken yönetmenlerin oyuncusu olmayı çok
severim. Çünkü ben de oynayacağım karakterin
daha önce oynadığım hiçbir şeye benzememesini
çok arzu ederim bütün oyuncular gibi. Benim
için hep bir ilk olsun o, karşımdaki de ilk defa
tanıştığım biri olsun. Aşktır o aslında, flört etmektir
biraz, kırıştırmaktır aslında. Ve sevişebilirsek burada
çok güzel bir şey çıkar. Ayhan’la, yönetmenimle
senaryoyu okumadan önce tanıştık. Çok da güzel
bir tanışmaydı hiç unutmuyorum. Ben hayatımda
bu kadar sade bu kadar derinden, incecik, kendini
hiç ortaya koymadan gülümseyen birini görmedim.
“Merhaba” derken oldu bu. Ben bir anda
sevdim Ayhan’ı. Çok subjektif bir şey söylüyorum.
Yönetmenliğiyle ilgili hiçbir fikrim yoktu. Ama böyle
bir senaryoyu eğer ben yönetebilirim dediyse,
öyle güzel, derin, incecik, sızıları olduğu belli olan
bir adam, güvenmek lazım. Ben de o sızılara çok
kıymet veriyorum. Ayhan, benim düşündüğümden
çok daha ilerilere gitti filmi çekerken. Birine güven
duyuyorsanız bence korkmayın. Oyuncu kendini
teslim edebiliyorsa, teslim ettiği adres önemlidir. O
yüzden çok kıymetli bir evreydi.
Aslında komedi çok siyasi bir tür Büyük
Diktatör’den Yeşilçam’ın aile komedilerine kadar
hepsi sonuna kadar da siyasidir aslında. Ama son
dönemde Türk sinemasında üretilen komedi filmleri
tamamıyla arındırılmış komediler. Ne kadar
arındırırsanız arındırın Recep İvedik karakteri de