Hotel Restaurant Magazine Mart'17

pazarlarında geçirdim. Gastronomiye
ilgim bu boyuttaydı ama ben hobim
olduğunu düşünüyordum. Günün birinde
bir işe dönüşeceği aklımın ucundan bile
geçmemişti. Oysaki farkında olmadan
bütün seyahatlerimi gastronomi turizmine
dönüştürüyormuşum. Bu tanımları
bilmiyordum ama o dönem dünya da
bilmiyordu. Şayet öğrenciyken gastronomi
turizmi diye bir bölüm olsaydı kesinlikle
orada okurdum.
“Türkiye’ye dönüşümde altı yıl
reklamcılık yaptım”
1994 yılında okulumu bitirip Türkiye’ye
döndüm. Gastronomi okurken bir iki
yabancı basın kuruluşunda fixer olarak
çalıştım. Gazetecilik çok ilgimi çekti.
Tam da o dönem bir arayış içindeyken
Türkiye’ye dönüşümde karşıma bir iş
fırsatı çıktı ve hiç düşünmediğim bir
şekilde kendimi reklam prodüksiyonunun
içinde buldum. Çok da eğlenceli geldi.
Çünkü reklamcılık çok kısa bir sürede pek
çok şeyi öğrenmeniz gereken bir alan.
Çalıştığım altı yıllık süre bana iş hayatında
esneklik, hızlı sorun çözme yeteneği ve öz
disiplin becerisi kattı.
“Ben iyi bir gastro turisttim”
Bu süre içinde gastronomiyle
bağınız ne şekilde devam etti?
Kendimi ödüllendirmek için yaptığım tek
şey seyahat etmek ve yemek yemekti.
Bunlar da tamamen kişisel isteklerle…
Ben iyi bir gastro turisttim. O dönemde
Güney Fransa’da çok vakit geçirme şansım
oldu. İtalya’ya çok defalar gittim. Sadece
gastronomi gezileri de değil tabii; gençlik
ruhu ve enerjisiyle Afrika’ya seyahatler
yaptım. Aynı şekilde Amerika’da daha önce
görmediğim yerleri gezme fırsatım oldu.
Reklamcılık yaparken bu süreçte
toprakla çalışmak üzerine bir istek oluştu
bende. O sıralar teorik anlamda hobi
olarak toprakla ilgili kitaplar okumaya
başlamıştım. Ben de hep öyle oluyor
zaten. Bir işe bunu yapacağım diye
başlamıyorum… Önce içimde bir his
uyanıyor ve her şey ona doğru giderken
şekilleniyor. Bu arada reklamcılık ile
yollarımızı saygıyla ayırma zamanının
geldiğini fark ettim. Bana göre ritmi,
temposu çok yoğundu. Üstelik karşılıklı
alacağımızı almış, vereceğimizi vermiştik…
Toprağa duyduğunuz bu ilginin
sizce sebebi ne olabilir?
Ben doğma büyüme şehirliyim. Yazları
dedemin Tekirdağ’daki bahçeli yazlık
evinde sebze yetiştirirdik, hepsi o kadar.
Çiftçi geçmişim yok aslında. Ama o günler
hayatımın en mutlu zamanlarıydı. Toprakla
bağım sanırım çok hayata dair olması
ve gastronomiye zaafımdır belki de. Bir
domatesi dalından koparıp yemenin ve
o tadı hiçbir yerde bulamamanın, her
yerde onu aramanın getirdiği bir sonuç da
olabilir. Benimki de tam böyle işte!.. 20’li
yaşların sonuydu. Reklamdan alacağımı
alıp vereceğimi verdiğim noktada
sektörden ayrılarak aile şirketimizde
profesyonel manada turizm hayatım
başladı. Biz Robinson Club Sarıgerme
Park’ın yatırımcısı ve sahibiyiz. Babam
ve geniş aile iki amcamın ortak olduğu
bir şirket. Benim reklamdan sonraki işim
turizm yatırımcılığı oldu. 2000 yılında aile
şirketine girdim.
“Hayalimizde bir lezzet vardı”
O aralar babamla Cihangir’deki ofisimizde
uzun saatler çalışıyorduk. Günün sonunda
ise en büyük keyfimiz, karşılıklı bir iki
kadeh eşliğinde sohbet etmekti. Biz ailece
yeme içme gastronomiyi seven insanlarız.
Dolayısıyla ağırlıklı sohbet konumuz da
ya yemektir ya da pişirme şekilleri… O
yüzden de kimi şeyler tesadüfen olmuyor.
Her ne ise, yine bir akşam babamla
oturmuş konuşuyoruz… Ülkemizde
neden teruar şarabının üretilemediğini
tartıştık bir süre. Derken 2002 yılı oldu
ve Türkiye’de 1 milyon litrenin altında
şarap üretimi serbest kaldı. Günümüzde
bu kadar çok butik üreticinin olmasının
sebebi de budur. Üretim serbest kalınca
bizim gibi iş dünyasından heyecanlı çok
sayıda insan yola çıktı. Yaşanan bu süreç
benim toprakla çalışma isteğime de çok
denk düştü. Bir de şarap, konu olarak
üretiminde köylü tüketiminde şehirli bir
mevzu. O yüzden diğer üretimlerden de
biraz farklı. Baktığınızda sofistike bir alan
aslında. Dolayısıyla hem üretimi hem de
tüketimindeki kombinasyon bana çok ilgi
çekici geldi. Her iki hayatın en iyi tarafını
deneyimleyebileceğim bir paket gibiydi.
Onun üzerine eğitimlerime devam ettim.
Dünyadaki üretim yerlerini gezdim ve
gittiğim yerlerde gördüm ki gastronomi
turizmiyle kol kola giden bir işti bu. Bizim
de hayalimizde bir lezzet olduğu için
birlikte kolları sıvayıp yola çıktık.
Turizm yatırımcılığından
gastronomi turizmine geçiş de
bu şekilde mi gerçekleşti?
Aslında yavaş yavaş oldu o geçiş.
2004’te araziyi bulup satın aldık. Aslına
bakarsanız, 2002-2004 arasındaki süreçte
tüm bu gezmeler ve konuşmalar sırasında
projeyi tamamen tasarlamış olduk. Bunun
sadece bir şarap üretimi değil; bağlar,
üretim ve gastronomi turizmini de içinde
barındıran bir birim olmasına karar verdik.
Tabii çok sabır gerektiren bir iş.
Gastronomi turizmini yapabilmeniz için
önce bağınızın büyüyüp ürününüzün
ortaya çıkması lazım. 2002’de karar
verdik, 2006’da diktik, 2009’da ilk
hasadımızı yaptık. 2010 yılının sonunda
da ilk ürünlerimiz piyasaya çıktı. Tabii çok
eğitici ve geliştirici bir süreç oluyor insan
için. Ben her yerde bir şey öğrendiğimi
düşünüyorum. Ama hiçbir değişim burada
yaşadığım kadar büyük olmadı. Çünkü bu
benim alıştığım ve bildiğim hayattan çok
farklı bir ritim. Esnek olmayı, dışarıdan
gelen veriyi okuyup hareket etmeyi
öğrendim. Sörf yapmak, tango yapmak gibi
bir şey aslında; hedefe kilitlen ama gelen
verileri de oku!..
Sizi dinlerken anlıyorum ki
Arcadia, girişimci ruhunuzu
da açığa çıkaran özel bir proje
olmuş. Hatta üzerine bir de
ödülünüz var, öyle değil mi?